Zachmurzony horyzont (wiersz klasyka)

Skąd ten żal, skąd niepokój w tej wiejskiej dolinie,

Gdzie polne róże miodem są, rumianki - mlekiem,

A która gorzkim smutkiem, tęsknym wichrem płynie?

Marzenia tu nieskładne, myśli nie dość lekkie...



Morał natury: \"rośnij, walcz!\" brzmi tu niejasno,

Życie zdaje się równie natrętne, jak krótkie,

A gwiazdeczki eglantyn pomysłowo błahe...



Na horyzoncie chmurzy się posępne pasmo

Chat mchem i słomą krytych - stamtąd wieje strachem,

Lekceważeniem kwiatów -

I silniejszym od słońca, nieprzebranym smutkiem...





Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

\"Gazeta Polska\" 1936 nr 270