Pamiętnik dni kilku

I przyjdzie taka noc

i taka pora

gdy zabraknie roziskrzonych oczu

wtedy, gdy potrzebne

i łomotu jedynego serca obok

Przychodzę do domu, leżę godzinę w wannie, potem odmoczona i miękka jak wata stąpam do swojego pokoju, by leżąc na łóżku dojść do wniosku, że jednak powinnam się ubrać i wyjść. Wyjść tylko po to, by przejść do końca ledwo oświetlona ulicą i zajrzeć w twoje okno. Nie pierwszy raz pod nim stoję. Wszystko spowite mrokiem, ciche, jakby martwe. Patrzę. Ciemno.

2.

I przyjdzie taka noc

i taka pora

gdy w pustym łóżku

zatęsknię wyjąc z bólu

do ciepła rąk najsłodszych

najsłodsza dających pieszczotę

Niektórzy ludzie porównują się do zwierząt. Do kotów, psów, lwów. Ja chyba jestem krukiem. Krążę wokół ciebie kracząc i nie mogąc podjąć żadnej konstruktywnej decyzji. Czasem dziobie, bez namysłu i bez sensu. Kłapię dziobem po to, żeby kłapać. Nie znaczy to, że jestem aspołecznikiem. Jestem zwykłym, najzwyklejszym człowiekiem z pewną zdolnością: postrzegam więcej niż inni. To moje piętno: widzę i analizuje więcej. Jeden pan doktor powiedział, że tak maja wrażliwi. Czy ja jestem wrażliwa? Jak myślisz kochanie? Jestem? Tak. Jestem. Dlatego tak trudno mi zwyczajnie żyć. Zastanawiam się nad wszystkim. Nad każda, najprostszą czynnością, nad każdym swoim krokiem. Odczuwam ze zwielokrotnieniem równym miliardom. Dlatego czasem mój ból jest prawie namacalny. Czasem tak silny, że uniemożliwia mi wstanie z łóżka i pójście do pracy. Mój ból nazywa się "myślenie". Wplątuje się w zdarzenia i wypadki, towarzyszy mi w łazience, sklepie, knajpie i kiblu. Myślenie jest ze mną zawsze. Nie mogę go po prostu wyłączyć.

3.

I przyjdzie taka noc

i taka pora

gdy zrozumieć się uda

dlaczego ciebie widziałam

po oczu zamknięciu

i po ich otwarciu

Bóg nie ukarał nas wygnaniem z raju i nie wynagrodził posiadaniem mózgu. Zdolność myślenia to bynajmniej nie zaleta. To nasze przekleństwo, nasza kara. Zamknięte wrota do szczęścia. Nigdy ani ty, ani ja kochanie nie będziemy do końca szczęśliwi. Nigdy tak jak zając, który przebiegł przed tobą w lesie. Nigdy tak jak pies uganiający się za rzucanym mu patykiem. Nigdy tak, jak wznoszący się do lotu gołąb albo jaskółka. Surowość uczuć jest nam obca. Dlaczego? Bo nasz wszystkie odruchy ograniczone są myśleniem. Boimy się? Tak. Ale nie prawdziwie i nie surowo. Nigdy nie poznamy smaku prawdziwego, zwierzęcego strachu, zawsze będzie on skażony nieodstępna forma myślenia. A to już nie ma nic wspólnego z instynktem. Nigdy tez nie poznamy smaku zwierzęcego popędu, bo nasz popęd jest również suto okraszony mózgiem. Nie poznamy tych uczuć naprawdę. Takich, jakimi są dla zwierząt: surowymi wymiernikami instynktu. Ot co.

Ale julles naprawdę ma jeszcze gorzej. Bo julles czuje więcej, widzi ostrzej i odczuwa mocniej. Julles zawsze myśli czy aby na pewno czyni słusznie. Nawet, gdy obiera ziemniaki. Nawet wtedy zastanawia się czy robi to dobrze i czy nie czyni nikomu krzywdy.

4.

I przyjdzie taka noc

i taka pora

by zmoczyć łzami poduszkę

gorzkimi

i dać sobie rozkosz

z myślą, że ty ja dajesz

Boje się, że kiedyś nie wytrzymam. Że nadejdzie dzień, w którym puszcza mi nerwy do tej pory mocno trzymane na wodzy. Że obudzę się z krzykiem, złapię za nóż i wypruje sobie flaki. Żeby spożytkować gromadząca się we mnie energię. Jednak jest coś, co mnie hamuje. Co zastanawia i przeszkadza w autodestrukcji. To moja chora miłość do życia. Moja miłość do ciebie. Moja ciekawość i ośli upór. Chęć próbowania wszystkiego i na wszelkie możliwe sposoby.

5.

I przyjdzie taka noc

i taka pora

by rozliczyć się z sobą

nie oszukiwać,

że cię wcale nie kochałam

Stoję przed lustrem i jak zwykle robię głupie miny. Testuje różne pozy i z kobiecą próżnością przyglądam się, w której mi najładniej. Kiwam z pobłażaniem głową. Kiedyś powiedziałeś, że jestem najlepszą rzeczą, jaka cię w życiu spotkała. Kiedy patrzę w lustro naprawdę myślę, że kłamałeś.

6.

I przyjdzie taka noc

i taka pora...

I będzie już za późno

Nasze życie jest drugiego gatunku. Moje to nawet chyba trzeciego. Jak pozagatunkowe płytki: odpadają gdy tupniesz, albo jak w nie uderzysz. Kruche i kiepskie. Tak już będzie. Zawsze.

Miłość jest wielka, bo nie zna granic. To miłość popycha ludzi do czynów, do których nie skłoniło, by ich żadne inne uczucie. Miłość umie narodzić, potrafi począć, ale zdolna jest też do śmierci. Z miłości możesz zabić to, co nie do zabicia, pokonać to, co nie do pokonania i rozpocząć wszystko, czego rozpocząć się nie da. Możesz skończyć to, co wydawałoby się wieczne i trwać w tym, w czym nie można trwać. Miłość to magia, miłość to kocioł wściekłej wiedźmy - to tajemnice, zaklęcia najświętsze i zagadki. To czara słodyczy mieszanej z bólem, radości wielkiej, ale i wielkiego smutku. Miłość jest gorzka jak piołun i słodka jak lipowy miód. Miłość pachnie wiatrem i truskawkami, miłość śmierdzi zdradą i końskim łajnem. To właśnie jest miłość.

Kobieta w wodzie to ja

naga prawda w nagich ramionach

Owiana siną falą

Podnoszę ręce

Wejdziesz w głębiny

Zanurzając twarz

w szare grzywy

Bo tylko ta głębia

To życie prawdziwe

Choć nierealną, ciepłą magią otulone

zaklęte w słowo

kocham -

miłością

Koniec tej drogi, którą przebyłam by dotrzeć tak daleko. Potykając się o różne ciała, różne imiona tych, którzy nie byli jej zwieńczeniem, a stanowili tylko belki układające się w trakt wiodący do domu. Nierówne belki równe wielkiej niepewnością mojego zmęczonego umysłu. Najważniejsze są widniejące po tamtej stronie dębowe drzwi, białe, ruszane wiatrem firanki i długi hol twojego ciała. Chcę się przechadzać tym gładkim korytarzem i nigdy nie stanąć na żadnym innym moście. Jest tylko jedno ciało i jedno imię. Już wszystko zostało powiedziane. Wszystko napisane. Składam głowę u twoich stóp - świętych dla mnie jak relikwie. Tęsknisz? Więc ja też jestem tą świętością, najświętszą, bo Twoją.