nie ma dramatu

        Na scenie nie mieści się Teatr. Duży napis z powiększonym pierwszym „T” i ostatnim „R” styka się z kadrem widzianym przez widownię. Wielkie kolumny wyraźnie wychodzą poza scenę. Kurtyny nie widać. Teatr ją zasłania. Przed schodami Teatru (Teatry nie mają drzwi, one mają schody) tyłem do widowni stoi Ona. Podnosi prawą nogę, zatrzymując ją na pierwszym stopniu. Stoi. Od strony znudzonej widowni słychać gwizdy i pokrzyki: „No właź! No dalej!”. Sala zaczyna pustoszeć, podczas gdy ona to wkłada stopę na pierwszy stopień, to ją zdejmuje. Gdy na widowni pozostało tylko kilka osób, głównie tych, którzy zasnęli, na scenę wchodzi Kompleks. Jest przebrany za karczocha. Staje na środku zasłaniając Ją widowni i zaczyna się śmiać. Chichot przechodzi w spazmatyczny rechot szaleńca. Nie przestając się śmiać, ściąga kostium. Pod karczochem ma wdzianko ziemniaka. Wówczas już kładzie się na ziemi, płacząc ze śmiechu. Chwyta się rękami za brzuch. Ona płacze. Stoi. Czeka. Obiema nogami przed schodami.
        Z Teatru zaczynają wychodzić ludzie. Piękne kobiety i zadbani, szarmanccy mężczyźni. Kobiety nie zauważają jej lub trącają pogardliwym spojrzeniem. Mężczyźni, jeśli patrzą, to – z zaciekawieniem. Kilku przelotnie spojrzało z zainteresowaniem. Rechot kompleksu zaraz jednak ich przegonił. Scena pustoszeje. Pozostaje tylko ona i śmiejący się Kompleks. Podchodzi do niego. Widownia mogłaby zobaczyć jej profil, gdyby nie przysłaniające go włosy. Są nijakiego koloru. Inny byłby pretensjonalny przecież. Chlaśnięcie w twarz zamyka usta ryczącej jarzyny. Zdziera z Kompleksu kostium i zakłada go na siebie. Kompleks stoi oszołomiony, w bieliźnie, na którą składają się... sprane majtki. I w białych skarpetkach. Tymczasem Ona przyodziana w ziemniaka, podnosi głowę do góry, zadziornie patrząc na drzwi ponad schodami. Jednak są! Nikt z widowni nie widzi szelmowskiego wyrazu twarzy. Nogi pewnie stąpają po stopniach.
        Na trzecim stopniu, podchodzi do niej On. Staje. Na scenę wchodzi Kompleks. Ma mundur SSmana. Uśmiechając się kącikiem ust, nakazuje mu podejść. On zostawia ją na schodach i podchodzi do Kompleksu. Na rozkaz ściąga z niego strój. Pod kostiumem – drugi – spodenki na szelkach, jedna zapięta, miś w ręce. Dziecko rozpoczyna kolejny festiwal śmiechu. On spuszcza wzrok, zamyka oczy. Po chwili podnosi głowę i szeroko się uśmiecha do publiczności. Ma twarz klauna i jego czerwony nos. Podchodzi tak do niej i rozbawia ją. Słychać ich śmiech, zagłuszany jednak przez wciąż rechoczące dziecko. Siadają na schodach. Ona z twarzą zakrytą włosami, on z twarzą klauna. Siedzenie się przedłuża. Na scenie – poza śmiechem dziecka – cisza. Widownia pusta. Zapalają się światła. Przedstawienie skończone. Robotnicy rozbierają Teatr. Zabierają dwa manekiny z trzeciego stopnia jego schodów. Na takim tle, opustoszałej sali kłaniają się dwa Kompleksy.