I co ja narobiłem!? Ocena powinna być najwyższa, ale dobra, nie o to chodzi. tekst baardzo mocny, niepokojący z elementami grozy rzekłbym, tragikomedia. Nie ma żadnych zbędnych zdań i słów. Jest kilka motywów zaskakujących czytelnika, co jeszcze bardziej podnosi wartość tekstu. "Manekiny" i "kompleksy" w zakończeniu są świetne. Bliski mi jest ten tekst.
Słusznie powiedziane, inni mogą otworzyć oczy na wady dzieci własnych. Nie zawsze, bo zdarza się, że ktos zrobic tego nie potrafi, jeno szydzić, ale bywają i inni, i dobrze, że o tym wiesz. A do tekstu musze jeszcze wrócić, jeśli miałbym coś sensowniej.
OK. Masz swoje zdanie i to się ceni. Wiesz o czym piszesz i jak piszesz.
''bo tekst przeciez winien bronić się sam... jeśli autor porafi komunikować się ze światem tylko takim sposobem, to nie powinien jeszcze tego tłumaczyć... bo to znaczy - że nie potrafi. A jednak... spróbuję.'' - Nie wszystko jest czarno-białe.
Wiesz, generalnie nie chodzi o to, żeby ''gnoić'' teksty ani oczekiwać od autora tłumaczenia czy bezwzględnego podporządkowania. Po prostu czasem piszemy coś bez zastanowienia albo przypadkowo wstawimy przecinek (albo zapomnimy wstawić) i nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to dziwnie wygląda/brzmi.
Komentujący (nieważne czy jest opiekunem) ma dystans do tekstu i szybko wychwyci takie potknięcia. Jeśli zechce – wytknie nam je, a dzięki temu przemyślimy tekst jeszcze raz na spokojnie i damy sobie szansę na wprowadzenie poprawek, które poprawią ogólny odbiór naszego dzieła. :)
Z niemałym zainteresowaniem czekam na kolejny tekst! Dostrzegam potencjał.
ok. znalazłam rubryczkę "znień tekst". Co do Niej i wielkości liter, przeczytałam po raz kolejny i fakt - występuje raz dużą raz małą... ale własnie wielkość litery świadczy o tym, kto tu jest bohaterem. To też wydaje mi się czytelne, choć kłuje w pierwszym odruchu. Nie da się tego jednak zmienić, jesli ma mieć wydźwięk. W mojej skromnej ocenie.
Bardzo dziękuję za komentarze i rady. Zastanawiam się, jak to "ugryźć", bo tekst przeciez winien bronić się sam... jeśli autor porafi komunikować się ze światem tylko takim sposobem, to nie powinien jeszcze tego tłumaczyć... bo to znaczy - że nie potrafi. A jednak... spróbuję.
Ona - jest z dużej na początku samym, gdy pojawia się na scenie. To ma być przeciez spektakl o Niej, więc należy ją przedstawić i uwidocznić... Później jednak maleje, jak słusznie zauważyłeś, Arku - znika w konfrontacji z widownią i Kompleksem. Nie potrafi zagrać tej roli. Występuje dużą literą tylko jeden raz jeszcze - gy zasłania Ją Kompleks... by uwidocznić, że to Jej koniec. W tym momencie zmienia się główny bohater... bo poprzedni gombrowiczowsko "nie umiał". Ta duża litera, gdy "zasłania Ją Kompleks" to epitafium dla Niej.
Nogi - jak słusznie zauważyłeś, Arku, są widoczne na poczatku tekstu. Ona nimi "wierzga" próbując zagrać rolę, jaką jej przypisano - próbując być Sobą. Potem, gdy maleje pokonana Kompleksem i pokrzykami z sali, stoi nimi obiema przed schodami,unieruchomiona strachem, wstydem, Kompleksem... Czeka nimi. Jak wcześniej próbowała nimi działać, tak teraz nimi czeka - na zmianę, na coś, na kogoś, na siłę... Gdy udaje jej się go pokonać, nie musi już wierzgać (przypomnijmy, że nic tym wierzganiem "nie ugrała"), odzyskuje twarz. Wciąż jednak nie ma tyle siły i odwagi, by ją bezceremonialnie pokazać. Ale umie już wejść po schodach. Nie chciałam, by fakt, że posiada twarz był zaskakujący, dziwny, był "po wielokropku". Chciałam wymusić na czytelniku oczywistość tego - ma nogi, którymi wierzga, ale ma też twarz...
bielizna Kompleksu - Kompleks jest duży, silny i zawsze gotów do ataku. Taki Kompleks (który jest dużą literą, nawet, gdy niemal goły), nie może mieć bielizny, która "jest". Na jego bieliznę musi "się składać". A że to tylko sprane majtki "się składają". Myślę, że wielokropek byłby pretensjonalny tutaj. Niepotrzebnie wydłużył zdanie. Jego brak i następujące po tym zdanie "I w białych skarpetkach" zatrzymuje czytelnika, dając mu iluzję jego wyboru zatrzymania się w czytaniu na tym miejscu. Nie przymuszam przecież wielokropkiem... a jednak, stajesz. Zwalniasz. Białe skarpetki z kolei, w moim subiektywnym odczuciu nie są częścią bielizny. Postać "w samych skarpetkach", w dodatku białych jest jednak śmieszna. A on taki ma być. Najpierw "mniej imponujący" - poprzez bieliznę, jaką nosi. Potem śmieszny - przez skarpety. Dlatego występują, Oliwio w nowym zdaniu. Dookreślają jego obraz poprzez nowy, roszajowo inny element. Jeśli jednak musze to wyjasniać, chyba macie oboje rację: Majtki muszą nastąpić po wielokropku.
Robotnicy - jeśli tautologicznie brzmi "scenografia Teatru", byłabym za pozostawieniem samego "Teatru". Teatr jest zbyt ważny, by zastąpić go słowem "scenografia" i pozostawia otwartym pytanie, o to, który teatr jest rozbierany - ten ze sceny, czy też ten, w którym scena się znajduje. Zwłaszcza w kontekście ludzi, którzy "wychodzą z Teatru" wówczas, gdy widownia teatru, w ktorym toczy się akcja... pustoszeje.
"W tym czasie", "W czasie, gdy" - kajam się. Zmienię. I przecinek przed karczochem.
zaciekawienie i zainteresowanie - nie są jednoznaczne, ale bliskoznaczne. Ciekawość i zainetersowanie różnią się pozopmem zaangażowania. Mężczyzna zainteresowany kobietą - umawia się z nią. Mężczyzna, który patrzy z zaciekawieniem - widzi dziwadło. Nie inetersuje się tym, czym ono jest i dlaczego takie jest. Ciekawość jest mała i płytka przy zainteresowaniu, które wymaga skupienia na obiekcie.
Na takim tle, opustoszałej sali - takie tło to robotnicy rozbierający teatr. Opustoszała sala to widownia. Za Kompleksami robotnicy, przed nimi adresaci ich ukłonów - pusta sala. Kogóż w końcu obchodzi, dlaczego człowiek zmienia się w manekina? Wydaje mi się to czytelne.
....
hm:/
Tylko jak zmienić wysłany już teks? Wysłac po prostu jeszcze raz?
"Nie ma dramatu" Oliwio;-P Nie ma Dramatu;-P
Gdzie dwóch komentuje
tam autor korzysta;-P
Oj saida mi błyskotliwość
;-) idę spać (ale to nie z powodu tekstu Droga Autorko. Raczej przez Kompleksa będę miał insomnię;-P) Pozdrawiam ciepło
Tak Oliwio, "Obiema nogami przed schodami" brzmi głupio, ale właśnie dlatego m.in: sugerowałem konsekwentne gry z "nogami" i późniejsze zaskoczenie "głową". Zagrać małym ironizowaniem na "męskim" (niekoniecznie mam na myśli markę papierosów;-).
''bo tekst przeciez winien bronić się sam... jeśli autor porafi komunikować się ze światem tylko takim sposobem, to nie powinien jeszcze tego tłumaczyć... bo to znaczy - że nie potrafi. A jednak... spróbuję.'' - Nie wszystko jest czarno-białe.
Wiesz, generalnie nie chodzi o to, żeby ''gnoić'' teksty ani oczekiwać od autora tłumaczenia czy bezwzględnego podporządkowania. Po prostu czasem piszemy coś bez zastanowienia albo przypadkowo wstawimy przecinek (albo zapomnimy wstawić) i nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to dziwnie wygląda/brzmi.
Komentujący (nieważne czy jest opiekunem) ma dystans do tekstu i szybko wychwyci takie potknięcia. Jeśli zechce – wytknie nam je, a dzięki temu przemyślimy tekst jeszcze raz na spokojnie i damy sobie szansę na wprowadzenie poprawek, które poprawią ogólny odbiór naszego dzieła. :)
Z niemałym zainteresowaniem czekam na kolejny tekst! Dostrzegam potencjał.
Ona - jest z dużej na początku samym, gdy pojawia się na scenie. To ma być przeciez spektakl o Niej, więc należy ją przedstawić i uwidocznić... Później jednak maleje, jak słusznie zauważyłeś, Arku - znika w konfrontacji z widownią i Kompleksem. Nie potrafi zagrać tej roli. Występuje dużą literą tylko jeden raz jeszcze - gy zasłania Ją Kompleks... by uwidocznić, że to Jej koniec. W tym momencie zmienia się główny bohater... bo poprzedni gombrowiczowsko "nie umiał". Ta duża litera, gdy "zasłania Ją Kompleks" to epitafium dla Niej.
Nogi - jak słusznie zauważyłeś, Arku, są widoczne na poczatku tekstu. Ona nimi "wierzga" próbując zagrać rolę, jaką jej przypisano - próbując być Sobą. Potem, gdy maleje pokonana Kompleksem i pokrzykami z sali, stoi nimi obiema przed schodami,unieruchomiona strachem, wstydem, Kompleksem... Czeka nimi. Jak wcześniej próbowała nimi działać, tak teraz nimi czeka - na zmianę, na coś, na kogoś, na siłę... Gdy udaje jej się go pokonać, nie musi już wierzgać (przypomnijmy, że nic tym wierzganiem "nie ugrała"), odzyskuje twarz. Wciąż jednak nie ma tyle siły i odwagi, by ją bezceremonialnie pokazać. Ale umie już wejść po schodach. Nie chciałam, by fakt, że posiada twarz był zaskakujący, dziwny, był "po wielokropku". Chciałam wymusić na czytelniku oczywistość tego - ma nogi, którymi wierzga, ale ma też twarz...
bielizna Kompleksu - Kompleks jest duży, silny i zawsze gotów do ataku. Taki Kompleks (który jest dużą literą, nawet, gdy niemal goły), nie może mieć bielizny, która "jest". Na jego bieliznę musi "się składać". A że to tylko sprane majtki "się składają". Myślę, że wielokropek byłby pretensjonalny tutaj. Niepotrzebnie wydłużył zdanie. Jego brak i następujące po tym zdanie "I w białych skarpetkach" zatrzymuje czytelnika, dając mu iluzję jego wyboru zatrzymania się w czytaniu na tym miejscu. Nie przymuszam przecież wielokropkiem... a jednak, stajesz. Zwalniasz. Białe skarpetki z kolei, w moim subiektywnym odczuciu nie są częścią bielizny. Postać "w samych skarpetkach", w dodatku białych jest jednak śmieszna. A on taki ma być. Najpierw "mniej imponujący" - poprzez bieliznę, jaką nosi. Potem śmieszny - przez skarpety. Dlatego występują, Oliwio w nowym zdaniu. Dookreślają jego obraz poprzez nowy, roszajowo inny element. Jeśli jednak musze to wyjasniać, chyba macie oboje rację: Majtki muszą nastąpić po wielokropku.
Robotnicy - jeśli tautologicznie brzmi "scenografia Teatru", byłabym za pozostawieniem samego "Teatru". Teatr jest zbyt ważny, by zastąpić go słowem "scenografia" i pozostawia otwartym pytanie, o to, który teatr jest rozbierany - ten ze sceny, czy też ten, w którym scena się znajduje. Zwłaszcza w kontekście ludzi, którzy "wychodzą z Teatru" wówczas, gdy widownia teatru, w ktorym toczy się akcja... pustoszeje.
"W tym czasie", "W czasie, gdy" - kajam się. Zmienię. I przecinek przed karczochem.
zaciekawienie i zainteresowanie - nie są jednoznaczne, ale bliskoznaczne. Ciekawość i zainetersowanie różnią się pozopmem zaangażowania. Mężczyzna zainteresowany kobietą - umawia się z nią. Mężczyzna, który patrzy z zaciekawieniem - widzi dziwadło. Nie inetersuje się tym, czym ono jest i dlaczego takie jest. Ciekawość jest mała i płytka przy zainteresowaniu, które wymaga skupienia na obiekcie.
Na takim tle, opustoszałej sali - takie tło to robotnicy rozbierający teatr. Opustoszała sala to widownia. Za Kompleksami robotnicy, przed nimi adresaci ich ukłonów - pusta sala. Kogóż w końcu obchodzi, dlaczego człowiek zmienia się w manekina? Wydaje mi się to czytelne.
....
hm:/
Tylko jak zmienić wysłany już teks? Wysłac po prostu jeszcze raz?
***nie "saida" ino "siada" panie Skowron...
Gdzie dwóch komentuje
tam autor korzysta;-P
Oj saida mi błyskotliwość
;-) idę spać (ale to nie z powodu tekstu Droga Autorko. Raczej przez Kompleksa będę miał insomnię;-P) Pozdrawiam ciepło