Wojna domowa w Chile.

I tylko płacz. Wzniecony z nienawiści, z ognia, z zepsucia. Płacz matek błagających o życie dla swoich dzieci. Krzyk. Krzyczące dzieci proszące o życie dla matek i ojców, ojców złych i dobrych, bijących, pijących, kochających, rodziców, którzy oddaliby wszystko. I życie pod skrzydłami Boga, gdy wierzący nie widzą Boga w kościele. W ostoi rozsądku, wiary, wojskowa przemoc, paląca i wbijająca kolejne gwoździe w chrystusowe przeguby.

I ogień unoszący się nad slumsami, biegający, bezdomny motłoch, którego marzenia o życiu na świecie równym, na świecie rządzonym przez dobro, a nie pieniądz, czy urodzenie, pozbawiany jedynego, co ma. Życia. I krzyk wznoszony w górę, w niebiosa, niesiony do Boga. Bezradnego. Bezdomnego.

I paląca nienawiść tych, którzy nienawidzić muszą, nienawidzą swoimi karabinami. Bronią, którą machają przed oczami jeszcze żywych. Tych ostatnich, płaczących, dopiero, co narodzonych dzieci. Krew, ogień, płacz. Czerwony rower, chłopiec, który ucieka na nim, ze łzami w oczach, rude dziecko, za którym piach, unosi się, jakby rozdmuchiwany przez wiatr. Pustynia śmierci.

I wpatrzone oczy. Brązowe oczy widzące wszystko. Nie znające radości dzieci wychowane w poczuciu winy, bo nie miały, kiedy zaznać dziecięcego szczęścia. Pracujące czternastolatki, harujące, żeby mieć, co zjeść, harujący ojcowie, żeby dać schronienie. Tacy niewinni w swej zazdrości. Tacy winni temu, że nie mieszkają po drugiej stronie rzeki. Płacz. Krzyk. BEZBOŻNOŚĆ.

I biegający motłoch, uciekający, córka broniąca ojca, którego tak kocha. I strzał przeszywający ciała świadków. I krew przezierająca przez znoszoną, męską koszulę na ramionach tej dziewczynki. I oczy nabrzmiałe od łez, i usta brudne, i ciała wychudzone, zniszczone. Myśli. Myśl o ucieczce. Ta matka pod krzyżem świata, ten ojciec płaczący za grzechy.

Ten Ojciec.