Wyspa - początki

      Przyczyny narastającej emigracji mogą  być różne. Od najbardziej prozaicznych chęci dorobienia się garba za granicą, ucieczki przed zobowiązaniami, albo odkrycia siebie w nowych realiach. Ona była gdzieś pomiędzy garbem, a nowymi realiami. Nie uciekała.  Była typem  wędrowniczki, monotonia ją zabijała. Chciała spróbować czegoś nowego. Nie lubiła zamykać  furtek, dlatego w obecnej  pracy wzięła po prostu urlop bezpłatny i wyjechała. Miała poczucie, że może wrócić... Lubiła tak czuć, jeśli chodzi o sprawy zabezpieczania bytu. W życiu prywatnym z tym wracaniem było różnie. Czasami warto było trzasnąć drzwiami, by usłyszeć odgłos futryny i już się nie odwracać.

                Emigracja sama w sobie nie jest prosta.

      Warto mieć kogoś kto już tam jest, no i warto mieć zapewnione łóżko i niezbędną ilość gotówki, żeby przeżyć. Praca owszem, jest, tylko niekoniecznie czeka na ciebie. Wszystko zależy od szczęścia, wymieszanego z samozaparciem,  wygodnymi butami  oraz kurtką przeciwdeszczową  i przeciwwietrzną w jednym.

      Pod koniec grudnia ze spakowaną walizką i przeładowanym bagażem podręcznym (chwała Bogu, że nikt nie waży damskich torebek), startowała z Okęcia wprost na Zieloną Wyspę. Leciała do Dublina. Z ekscytacją, która towarzyszyła jej całą drogę. Po niespełna trzech godzinach wylądowała. Pierwszym widokiem były pasące się krowy wokół. Naprawdę sielski widok. Lotnisko tam jest bardzo podobne do samego miasta, ciągnie się niemiłosiernie. Odległości między gate’mi  Irlandczycy odliczają na minuty, dobrze, że nie na mile. Wreszcie bramka, powitanie z nim i wyjście na świeże powietrze. Pierwszy papieros na obcej ziemi. Radość.

      Po złapaniu równowagi, kontakt z komunikacją miejską, to też historia na oddzielny rozdział. Trzeba mieć równo odliczone pieniądze i zapłacić kierowcy za bilet. Podróż z lotniska do centrum trwała jakieś 35 minut. Powitało ją zatłoczone O’Connell Street, pełne ludzi i pomników wyzwolicieli Irlandii.  Można podziwiać The Spire* najwyższy punkt w Dublinie. Stolica Zielonej Wyspy charakteryzuje się niską zabudową. Podobało jej się, było tak inne od wysokopiennej Warszawy.  I tak w grudniu szła w swetrze przez centrum. Pogoda  przywitała ją łaskawie.

      Z walizką trzeba było przemieścić się na drugi koniec, do innej dzielnicy.

      Tak rozpoczynała nowe życie. Ona - emigrantka z wyboru.

      Wynajęli maleńki pokój - różne są początki- mieli swój własny kąt, a w nim kompletny brak intymności.

      W domu oprócz nich mieszkało jeszcze pięć osób. Właściwie jedynym pomieszczeniem, gdzie człowiek mógł pobyć sam ze sobą, była łazienka. Ponieważ nie była samodzielna, to ten czas na spokój był ograniczony. Wydawało jej się, że oszaleje. Była przyzwyczajona do przestrzeni, w której można oddychać, a nie kisić się we własnym sosie.

      Przyleciała tuż przed Sylwestrem, nie było już mowy o załatwieniu czegokolwiek. Pierwsze formalności można było rozpocząć dopiero po Nowym Roku. Był to czas odpoczynku i adaptacji do nowych warunków. Zwiedzenia miasta i okolicy. Ciekawostką jest to, że dublińskie dzielnice są podzielone numerycznie. Serce stolicy jest oznaczone numerami początkowymi.

      Ona mieszkała w piętnastce - Blanchardstown. Jednej z najładniejszych i najbardziej zielonych.

      Wreszcie skończył się okres świąteczny, i choć Dublińczycy nie urządzają Sylwestra, to jednak wszyscy mają wolne.

      Mogła przystąpić do załatwiania spraw formalnych. W Irlandii należy uzyskać numer PPS (Personal Public Service number), bez tego się nie istnieje, a ona przecież chciała być. Wybrali się razem, ponieważ on był już tam od kilku miesięcy i przetarł szlaki. Znał mapę biurokracyjną potrzebną do istnienia w tamtym zielonym świecie.  Musiała się zameldować w hostelu na jedną noc, by z dublińskim zameldowaniem udać się do urzędu, zwanego Social Welfare.  Po załatwieniu wszelkich formalności czas oczekiwania na PPS trwa około dwóch tygodni, jeszcze tylko zakupienie karty z numerem telefonu, i można było rozpocząć wędrówkę po "pośredniakach", w poszukiwaniu.

      Chodziła od drzwi do drzwi. Po trzech dniach w agencji na drugim końcu miasta, hen za lotniskiem w dzielnicy o nazwie Swords, szczęście się do niej uśmiechnęło. Dostała swoją wymarzoną, pierwszą pracę w Irlandii. Pracę na nocnej zmianie przy składaniu pudełek.

Dostała badge z numerem 8871.

Już nie miała imienia, stała się numerem. Stała się niewolnikiem z wyboru…