Wyspa - piesze myślenie

" ... w obcym świecie

gdzie nawet srebrniki
bierze się za dobrą monetę "

 Agnieszka Lisak

                Ostatnimi czasy najbardziej pragnęła spokoju.  Wyobrażała sobie samotność, jednak musiała żyć inaczej. Wiecznie otoczona obcymi, zmęczona brakiem intymności własnych myśli. Nieważne, że słowa więzły w gardle i stres powodował sztywnienie mięśni. Ciągle trzeba było się uśmiechać, wyciągać rękę, witać z nieznajomymi. Opowiadać o sobie cokolwiek, bo właściwie nikogo nie interesowało kim jesteś, ale jak długo jesteś. Śmiali się z jej świeżości emigracyjnej, w hierarchii emigranta właściwie nie istniała. Powoli uczyła się jak to jest być nikim. Nie ważne co czuła i co miała, co osiągnęła do tej pory w życiu. Najlepiej było liczyć na zawodną pogodę i siebie samą. O solidarności narodu, wyznania, pochodzenia można było zapomnieć. Jeśli  przybywając tu uważasz, że Polak pomoże w czymkolwiek,  jesteś w błędzie. On zwykle przyjechał się dorobić a przekraczając granicę wyspy zapominał co to wzajemność. Przestawał być, ale za to miał. Często myślała co takiego miał?  Do dziś nie wie.

                W styczniowy poniedziałek wędrowała z mapą w ręku do swojej nowej pracy. Wyszła wcześniej, nie mogła się spóźnić, a nie była pewna czy trafi. Jakże często towarzyszył jej strach, że zabłądzi w tym rozległym mieście. Czasami zastanawiała się, czy nie pogubiła się w życiu, wyjeżdżając. Pytań retorycznych w rozmowach przeprowadzanych z sobą samą nie było końca. Te jej wątpliwości a zarazem wiara, że warto, że to wszystko musi się poukładać... Przecież się układało, tylko potrzeba było siły, żeby iść w deszcz.

                Po godzinie szybkiego marszu i bijących po głowie wątpliwości dotarła do fabryki.  Weszła do recepcji. Sympatyczny Irlandczyk poprosił ją o nazwisko.  Zawsze zastanawiała się jak ma je wypowiadać, nie było proste. Szybki spelling i cisza. Nie ma jej na liście. Nogi się ugięły. Jak to nie ma? Przecież ona jest, i w piątek podpisała kontrakt. Kiedy tłumaczyła, przyszedł przedstawiciel agencji  Ronan, młody Irlandczyk. Wręczył jej parę safety shoes'ów*.  Uspokoił.  Były dwie listy. Telefon recepcjonisty po managera działu QI*. Jeszcze kilka minut oczekiwania i powitała ją  Irlandka Amanda. Przywitanie, kilka grzecznościowych zdań. Pomyślała, że chyba się polubiły. To nic, że irlandzki angielski trochę się różni i nie zrozumiała wszystkiego. Ważne przecież było pierwsze wrażenie, a ono było dobre.

Dostała własną szafkę, zamykaną na klucz i miejsce przy biurku. Poznała resztę ludzi z rannej zmiany. Na dwunastu inspektorów  - siedmiu to Polacy. Nareszcie miała pozytywne wrażenia. Przez cały dzień opiekował się nią Paweł. Wprowadzał w arkana prawdziwej QI. Pierwsze co powiedział, a co dotyczyło jej nowej pracy, nastąpiło kiedy pokazał jej ludzi na hali.

-Widzisz ich?

-Tak-odpowiedziała.

- To są twoi wrogowie- mówił jak rasowy inspektor.- Od tej chwili nie ma sentymentów, przyjaźni i kolegów. Oni popełniają błędy, a ty masz je wyłapać.

No to zajebiście - pomyślała.

Sześćdziesiąt osób na zmianie i wszyscy po przeciwnej stronie barykady błędów i wykroczeń, przeciw zachowaniu norm produktowych.

                 On siedział przy stole numer trzy. Od dziś będzie sypiać z wrogiem, przemknęło jej przez głowę. Sytuacja nawet ją bawiła. Właściwie to była bardziej w szoku, jak można poznać na raz tyle osób i zapamiętać. Ale już wiedziała, że polubi tę pracę i ludzi. Byli zdecydowanie bliżsi jej wyobrażeniu o emigrantach.

                  I nawet  nie martwiło ją to, że będzie musiała przemierzać dziesięć kilometrów piechotą w obie strony i cały dzień chodzić po hali w butach, które przyprawiały jej delikatne stopy o ból i odciski, sprawdzać te żółte pudełka w najbardziej znanej firmie na świecie z oprogramowaniem  antywirusowym.  Od tego dnia rozpoczęła aktywne życie piechura.

W Irlandii zdecydowanie najbardziej pewnym środkiem lokomocji, jeśli nie posiadasz samochodu - są własne nogi.

                 Wieczorem, zmęczona zapisywała w notatniku nazwanym szumnie „Impresje irlandzkie" przemyślenia .

Pod datą 15 stycznia 2007 było:

jak mam napisać ciszę

taką do ogłuchnięcia

i jak napisać niebo

chmurami spąsowiałe

słońce narysować

co światłem drogi będzie

i wschód co dzień obudzi

małe szczęście przyniesie

a potem w toni granatu

okna pozamykać

przed ciekawskim księżycem

osłonić swą intymność

jak mam napisać życie

_______________

* safety shoes - bezpieczne buty, zmora wszystkich

* QI - kontroler jakości