Wizyty pani Mani.(część 1)

Dzwonek do drzwi rozwiał popołudniową drzemkę - sąsiadka od kilku miesięcy narzuciła sobie zwyczaj radzenia się mnie w różnych sprawach, zwłaszcza osobistych.
- Ja bardzo przepraszam, że znowu, i tak bez zapowiedzi...
- Pani Maniu, kawka?
- Poproszę, bardzo pani miła.
Kiedy już dymek z nad filiżanek unosił się lekko, sąsiadka ciężko westchnęła i rozpoczęła kolejne zwierzenia.
- Wie pani, jesteśmy ze sobą ponad dwa lata. Jest różnie, jak to w związkach bywa, bo przecież życie to nie bajka, więc wzloty i upadki pod uwagę brać trzeba. I ja biorę poprawkę na wiele rzeczy, oko przymykam, bo przecież" nic co ludzkie nie jest nam obce" mówią mądrzejsi ode mnie, a ja im wierzę. Zaczynam jednak wiarę tracić na dalsze, wspólne lata.  Wiem, że tym razem to koniec.
- Ho, ho, ile razy już to słyszałam kochana - wtrąciłam.
- No, niech mi pani powie co zrobić, kiedy on murem obstaje przy swoich urojeniach, a zazdrosny jest jak diabli, podejrzliwy, nerwowy, agresywny.
- Co, uderzył panią?!
- E, nie aż tak, ale książkę chciał przerwać na dwie, a może więcej części, ale nie dała się, aparatem cisnął tuż przy mojej głowie i nazwał mnie..., no wie pani jak. I żebym sp......Nie dokończę, bo to niecenzuralnie jest. Tak mnie potraktował, jak u niego byłam  jakiś czas temu.
- Uuu, to nieładnie, koszmarnie bym powiedziała. Nic go nie usprawiedliwia. Miał powód, żeby aż tak się rozkręcić?
- Co też pani, ja go kocham , inni faceci mnie nie interesują, bo on całą mnie sobą wypełnił, w krwiobiegu go mam i aż drgawek dostaję na samą myśl, że ktoś inny mógłby mnie dotykać , tak i siak TE rzeczy chcąc ze mną robić. Brrrr... On nawet o przeszłość zazdrosny i o to, że piszę różne opowiadanka do gazetki. I pochwalę się pani, dobrze mnie tam odbierają.
A ja się cieszę, ale nie jak kiedyś, bo jego żółć mi tą radość zalewa coraz bardziej i zniechęca, więc pewnie przestanę pisać. Z Naszej Klasy musiałam się wylogować żeby się nie wściekał, że się "wystawiam na widok".
- To coś zdrowo mi nie wygląda sąsiadko.
- A jak wstawiłam swoje zdjęcia, to już całkiem mi się dostało! Że w ten sposób szukam sobie faceta! A ja tak jak inni chciałam, bo tam wszyscy są widoczni, przecież o to chodzi, żeby wiedzieć kto po drugiej stronie, prawda?
- Pewnie, że tak. A może wy razem zamieszkać powinniście, bo  tylko tygodniówki, albo weekendówki stosujecie. Może spokojniejszy byłby?
- Chcieliśmy, próbowaliśmy, ale nie wychodzi jakoś. Jemu albo córka nie pasuje, a trudne mam dziecko, nie powiem,  albo za ciasne mieszkanie, że złe warunki niby. Więc jak trochę pomieszka, to nagle potrafi zerwać się na równe nogi jak mu coś nie pasuje i wyjść. I zostawić mnie ogłupiałą. Jak córka potem na mnie patrzy?! Ech... szkoda słów .
O rany, ja tu językiem obracam, a w mieszkaniu zupa pewnie się przypala. Lecę, kochanieńka, ale jutro wpadnę do pani, bo rady muszę zasięgnąć i tyle jeszcze powiedzieć.
- Pani Marianno, pani to pewnie, a raczej pewne z tych kobiet, które kochają bardziej.
- Że co, niby jak? Kochanie to kochanie i tyle.
- To się pani tak tylko wydaje.

Pobiegła Mania na górę jak strzała, ja z dużą głową zostałam.
Tak, jutro to ja chcę mówić więcej. A ona niech słucha.