004. Polowanie

Wiatr rytmicznie kołysał liśćmi. Słońce rozświetlało świat, zawieszone na bezchmurnym, lazurowym niebie. 
Część brunatnych włosów unosiło się za każdym razem, kiedy delikatny podmuch kierował się w jego stronę. 
Mimo iż młodzieńcowi towarzyszyły jeszcze trzy osoby, zdawał się je ignorować. Słowa zdawały się nie docierać do uszu mężczyzny, jakby wszystko, co ludzkie, było mu obce. Zasłuchany w odgłosy świata szedł przed siebie, beztroski i wolny. Niemalże stał się częścią natury. Reszta podróżników szła za Fatumem - starzec, potem młoda kobieta, a na końcu wesoło podskakujący mniszek, Kiro. 
Milczeli, a ptaki wesoło świergoliły nad ich głowami.
Każdy z nich posiadał odosobnione myśli, które rodziły się gdzieś w głowach, pochodzące z czystych pragnień lub skrywanych marzeń.
O czym w tej chwili rozważała Tiara? Ta czujna i temperamentna kobieta, wpatrywała się teraz w barki prowadzącego przez drogę.
Jak mógł być taki ślepy? Nie zwracał uwagi na dziewczęcą urodę, był znieczulony na wyrazy twarzy, rumianymi policzkami i rozchylonymi, łaknącymi rozkoszy wargami.
Tak obojętny nie był nawet Roniri, którego poznała niedawno podczas wędrówki. 
Mimo że był niewidomy, doceniał dziewczęcość pod każdym względem, często i natarczywie.
Odwrotna postawa jaka emanowała od młodziana, irytowała brunetkę. Narastała jak temperatura w środku lata i skutkowała irytacją, a nawet złością.
Nie obrócił się nawet na chwilę, aby zerknąć, nie budziła w nim zaciekawienia. Czuła się taka niekobieca i zupełnie bezpłciowa.
Ten przystojniak miał nos w swoich chmurach. Może żona albo kochanka czekała na niego, a być może jest po prostu skończonym idiotą.
Tak, to musiała być prawda. Dlaczego miałaby interesować się ignorantem bez majątku? Wielkie nic. Wniosek nieskomplikowany - nie jest godzien takiej jak ona.
Zwróciła głowę ku drzewom. Też pokaże, że towarzystwo pozostałych jest jej wysoce nie na rękę. 
Minuta po minucie, godzina po godzinie... i nagle milczenie przerwało przeciągłe burczenie w żołądku.
– Ktoś tu nie raczył zjeść posiłku przed wyruszeniem w drogę – młodzieniec zatrzymał się i krytycznym wzrokiem objął resztę podróżników. – Mogę wiedzieć kto?
– Zbliża się południe... to normalne, że zaczynamy być głodni – odezwał się Tolo. – Może moglibyśmy przystanąć i coś zjeść? Powinienem mieć w sakwie kilka jabłek.
– Jabłkami nie zaspokoisz prawdziwego głodu, dziadku. – odparł rycerz.
– Ten jegomość ma rację. Mam wrażenie, że nieopodal na polanie biega sobie parka bażantów... – duchowny nadstawił ucho jak prawdziwy łowca ptaków.
– Kiro, nie żartujesz, prawda? – dziewczyna, z nadzieją na zaspokojenie łaknienia, zapytała od razu.
– Ani trochę – mężczyzna z wschodnim stylem wskazał kierunek, którego drogę zastępowały gęstwiny wijące się jak liany.
– Całkiem niezły słuch – przyznał Fatum, wyciągając miecz z pochwy – Na tą podróż nie zabrałem łuku i strzał, aby polować na ptactwo, ale czasem wystarczy celny rzut kamieniem – dodał. – O ile nic nie spartaczycie... – odezwał się głos w jego wnętrzu.
– Dobra, idę z tobą! – Tiara mobilizująco wzniosła broń do góry jak na zapowiedź zwycięstwa, które miało nadejść.
– Rób jak uważasz – zbył ją paroma słowami. 
Zamachnął się klingą, by utorować sobie drogę. 
Kobieta zacisnęła zęby w zburzeniu. – Zapłacisz mi za kalanie mojego pięknego powabu – syknęła, niesłyszalnie dla uszu zebranych i w skupieniu podążyła za tymczasowym przywódcą.

Kolejne chaszcze niknęły sprzed ich oczu, kiedy zimna stal przecinała leśną florę. Młody mężczyzna zdawał się poruszać w nieprzyjacielskim otoczeniu równie swobodnie, co na zwykłej drodze bez przeszkód. 
Skupienie malujące się na jego twarzy sugerowało, że nieobce były mu takie ścieżki.

W końcu zbliżyli się do swojego celu. Ptactwo szukające przysmaków wśród gęstej roślinności było całkowicie nieświadome zbliżającego się drapieżnika, jakim w tym wypadku był człowiek.
– Jak go zaatakujemy? – zapytała. Była ciekawa, co odpowie Fatum. Chciała poznać jego plan.
– Czy przypadkiem fakt, że to ty jesteś głodna nie sprawia, iż sama powinnaś myśleć nad zdobyciem potencjalnego pożywienia? – zapytał sarkastycznie.
– Pieprzony sobek – tym razem Tiara nie wahała się użyć gorzkich słów. Jej pogarda kumulowała się i tak już wystarczająco długo. 
Wreszcie trysnęła jadem jak popędliwy wąż w amoku. – Zaatakuję go na trzy – oznajmiła. Zamierza to uczynić, nie bacząc na jego afirmację. – Raz... – przygotowała ostrze i napięła mięśnie, gotowa do błyskawicznego natarcia. – ...dwa – finalnie spojrzała jeszcze na trofeum, które zaraz znajdzie się w jej uścisku.
W momencie, gdy miała wypowiedzieć ostatnią cyfrę, ktoś dotknął z impetem jej wytężony pośladek tak, że wyskoczyła jak oparzona.
Ptaszyna o czerwonych polikach i złoto-brązowym upierzeniu zniknęła gdzieś w wysokich trawach.
– Kiro, ty draniu! – rozwścieczona kobieta odkryła winowajcę, który czatował tuż za nią.
– Chciałem tylko złapać bażanta! – usprawiedliwił się, śmiejąc do rozpuku.
Niewiasta miała na tylko jedną reperkusję - huknęła go boleśnie otwartą dłonią w lewy policzek.
– Żałośni z was ludzie i jeszcze gorsi towarzysze podróży – stwierdził Fatum, podnosząc się z ukrycia. – Skoro na bażanty nie mamy co liczyć, trzeba zapolować na coś innego. – Czy naprawdę muszę przyciągać do siebie skończonych idiotów?
– Możemy zapolować na coś z dużymi piersiami... – zaproponował Roniri, trzymając się za naruszone lico.
– A ja mam dosyć... – dziewka w kimonie usiadła na pobliski kamień z założonymi rękoma, okazując zniecierpliwienie.
– Sądzę, że jesteście poniżej mojego poziomu intelektualnego – rycerz ruszył w głąb lasu.
– Trochę go podminowaliśmy, Tiaro – mnich zwrócił głowę za odchodzącym ochroniarzem starca.
– To wyłącznie twoja wina – skrzywiła się z niesmakiem. 
Kto jak kto, ale to właśnie on udaremnił jej atak sprawiając, że w oczach Fatuma mogła wydawać się niemotą. Poczuła się skrzywdzona, co cięło jej pewność siebie na drobne strzępy. – Nienawidzę cię! – wykrzyknęła. 
Wstała i pobiegła gdzieś w nieznane.
– Dzisiejsze dziewczyny są takie... drażliwe – westchnął skonsternowany Kiro.