A pocałujcie mnie...

„A pocałujcie mnie wszyscy w dupę”

Ten tekst ukazał się na pierwszej stronie. Wielkimi literami i na pierwszej stronie dziennika o zasięgu ogólnokrajowym i wywołał prawdziwą burzę wśród przedstawicieli mediów, w środowiskach artystycznych i wśród prominentnych reprezentantów świata polityki.

Pierwsza recenzja, która pojawiła się w porannym wydaniu awangardowej „Siły przekazu”, zachłystywała się magiczną niemal mocą wyrażenia i subtelnością zminimalizowanej formy artystycznej ekspresji. Zdanie zostało okrzyknięte pomnikiem nowej kultury, awangardą przemian, burzącą ciasne, mieszczańskie pojmowanie rzeczywistości i będącą transgresją w kierunku nieskrępowanego wyrazu uczuć nowej generacji geniuszy.

Do wieczora większość najbardziej eksponowanych powierzchni medialnych w największych miastach, doczekała się swojej wersji „A pocałujcie…”, od wielkopowierzchniowych graffiti we wszystkich kolorach tęczy, przez plakaty w gablotach na przystankach komunikacji miejskiej, aż do animacji wyświetlanych na bilboardach LED.

Następnego dnia, wraz z projektem znaczka pocztowego „A pocałujcie…” i bimetalicznej monety okolicznościowej, pojawiły się głosy krytyki. Najpierw zaprotestowały środowiska inteligencji katolickiej, dowodzącej silnego związku „A pocałujcie…” z postępującą sekularyzacją społeczeństwa i narkomanią. W Miejskim Ośrodku Przeciwdziałania opracowano doraźnie program zapobiegania skutkom wpływów postaw zbliżonych do „A pocałujcie…” i uruchomiono telefon interwencyjny dla ewentualnych ofiar aktów przemocy ze strony „A pocałujcie…”.

Lewica, uznając „A pocałujcie…” za wyraz obiektywnych potrzeb egzystencjalnych szerokich mas społecznych, naraziła się prawicy, która na licznych wiecach, organizowanych pospiesznie w ośrodkach miejskich i wiejskich, zdecydowanie potępiła patologie związane z demoralizującym wpływem „A pocałujcie…” na rozwój młodzieży, dzieci w wieku przedszkolnym i osób w wieku podeszłym. Hasłem przewodnim nowego ruchu społecznego stało się: „A NIE pocałujcie mnie wszyscy w dupę.”.

Zespoły uprawiające rodzimy hip-hop przestękały hasło „A pocałujcie...” we wszystkich możliwych tonacjach, a wzorujący się na Schoenbergu rodzimy Twórca Muzyki Klasycznej napisał dodekafoniczne „Requem aux a pocałujcie…”, wykonane w trybie doraźnym przez Największą Orkiestrę Symfoniczną ze stowarzyszeniem Największego Chóru i z inscenizacjami zrealizowanymi przez Największy Balet. Transmitowały wydarzenie wszystkie niemal rozgłośnie radiowe, wykorzystując możliwości wielokanałowego przekazu Dolby Surround.

Nowe media zaadaptowały „A pocałujcie…” w ciągu kilku zaledwie godzin, udostępniając przekaz w formie audio, video i w trybie tekstowym. Zaroiło się od stron internetowych, gdzie można było pobrać „A pocałujcie…” jako tapetę na telefony komórkowe i smartfony oraz jako aplikację dla najpopularniejszych platform mobilnych. Dźwięki muzycznych realizacji „A pocałujcie…” udostępniano w formie dzwonków w formatach midi i mp3.

Do wieczora następnego dnia imieniem „A pocałujcie…” nazwano siedemnaście lokali gastronomicznych, klub sportowy, dwie agencje towarzyskie, ulicę, model samochodu terenowego i coś bliżej nieokreślonego, co zostało sprowadzone z pewnego azjatyckiego kraju i nie miało wcześniej ani nazwy, ani zastosowania.

Trzeciego dnia gazeta przeprosiła czytelników za błąd drukarski i wyjaśniła, że był on wynikiem pomyłki i nadużycia zecera będącego pod wpływem alkoholu, który już w tej gazecie (zecer, a nie alkohol) od wczoraj nie pracuje. Pseudozjawisko „A pocałujcie…” nigdy nie istniało i nie istnieje, a sugestie insynuujące jego realność są jedynie prowokacją sił wrogich istniejacym formacjom społeczno-politycznym i zmierzają do destabilizacji ogólnej sytuacji, zarówno w sferze życia społecznego jak i na rynkach finansowych kraju. Jednocześnie jednak, telewizja Al Jazeera poinformowała świat o silnej koncentracji wojsk wzdłuż wschodnich granic kraju.

Był dwunasty września bieżącego roku, słonecznie, na wieczór zapowiadano przelotne opady.