Sekcja

Gdy położyłam ją na stole i rozcięłam czaszkę, wypłynęła żółto-czerwona maź wątpliwości. Dlatego nosi spinki we włosach i codziennie je myje - pomyślałam.

- Mądrzy ludzie, których spotykam, powtarzają mi w kółko: nie wolno mieć wątpliwości – odpowiedziała. - Choć może to tylko ludzie sukcesu, a mądrych nie znam w ogóle?

Nie skomentowałam. Za mazią był wciąż zaorany orzech jej myśli. Są proste, więc zastanowiło mnie, skąd te bruzdy. Picasso miał rację – po ciężkiej i męczącej drodze przez szczegóły zawsze dochodzimy do kubizmu. Dwa uderzenia młotkiem w glinę i jest człowiek. Każdy tak samo prosty, jak trójkąty, kwadraty, koła. Tyle, że poza czarnym i białym jest szara masa, zwana komórką. Tam były koła wpisane w kwadrat i trójkąty o wszystkich kątach szerokich, choć miała piątkę z matematyki. Nigdy jej nie studiowała, więc i tak nie rozumie. Ale wychodzi na intelektualistkę. To dobrze, dogadamy się. Wygodnie. Dlatego oględziny jamy ustnej były najciekawsze. Nie mogłam stwierdzić żadnych ubytków, bo bez przerwy mówiła.

- Zawsze gadam, jak najęta, gdy jestem zdenerwowana – wyjaśniła mi w potoku słów, szczęśliwa z tego powodu, że nie dostrzegłam jej wad. W gardle były tylko: ściśnięta grdyka i łzy. Równie ciekawe okazały się oględziny nosa. W nim znajdowało się kiczowate, czerwone, plastikowe pudełeczko z napisem żłobionym złotymi literami: „wszystko”. Puściła do mnie oczko, na wypadek, gdybym nie rozpoznała gry pozorów. Po rozcięciu tułowia skończyła się idylla. Z wnętrzności buchnął odór tak wielki, że nawet doświadczony patolog musiałby zwymiotować. Nie na nią oczywiście. Nie można sobie pozwolić na takie bezczeszczenie materiału do badań. W płucach-city smog na poziomie alarmującym. W kłębach dymu pod latarniami stały kurwy i ich klienci targujący się o każdą chwilę. Policjant z rakiem na smyczy rozpędzał ich grożąc, że „spuści nowotwora i skończy się ten cały burdel!”. Wtedy szumowiny zaczęły się śmiać.

- Poza burdelem, nie ma nic. Co pan chce, panie władzo, kończyć?

- Ten syf - odparł policjant podnosząc nogę z oleistej kałuży.

- To gdzie pan będziesz chodził z tym swoim pudelkiem?

- Tu może być jeszcze łąka pachnąca i różowe niebo - odpowiedział policjant, czując, że przegrywa. Jak zwykle.

- Ale chyba że nie, jak pan to wszystko rozpiździsz tym rakiem?! - jeden z bezdomnych, klepnął policjanta po plecach familiarnie. Wszyscy wiedzieli, że raka jeszcze nie spuści. Ja wiedziałam, że to teraz nie ma znaczenia. Ona też.

W smrodliwej brei układu pokarmowego toczyła się wciąż walka pośmiertnych odruchów. Z żółtego bajora wyskakiwała nawalona w sztok wątroba z „uszanowankiem”, czknięciem i beknięciem. Jelito cienkie zwinięte w uścisku miłosnym pacnęło ją raz i drugi, żeby umilkła i wróciło do zapaśniczej walki ze sobą. O ekstazę. Dwunastnica z krzykiem topielca wyskakiwała z brei żądając pokarmu i soków do jego przetrawienia. Otwierała, jak jamochłon swoją paszczę oderwana od żołądka, który pusty skręcał się z samotności. Na drzwiach zostawił kartkę z napisem: „Nie przeszkadzać!”. I płakał, drapiąc żółcią swoje ściany do krwi. Tworzył towarzyszy – demony wrzodów. Nikt nie lubi być sam, nawet, gdy nie chce nikogo widzieć. A może zwłaszcza wtedy. Śledziona była już martwa. Tylko dla niej to wszystko było wybawieniem. Nigdy nie była niezbędna, a każdy potrzebuje tego, by być potrzebnym. Od zawsze w depresji, przyjęła śmierć, jak akt łaski. Jelito grube znudzone, zapchane przeszłością ziewnęło. I wtedy przez odbyt w końcu wyleciałeś z naszej pamięci. Tylko serce niewzruszone stało nadal zastygłe, jak królewna Śnieżka. Zatruta jabłuszkiem prawdy o tobie.

Nie zbadałam tylko jej oczu. Musiałabym wtedy przerwać sekcję. Dobitnie, wbrew wszystkiemu świadczą o tym, że żyję. W niej.