Plaża

Cały świat dalece różnił się od znanego Ci dzisiaj...

To było piękne miejsce...

Widać było las: gęstą puszczę, którą znały tylko zwierzęta. Knieja ta stopniowo rzedniała i tworzyła łąkę. Rosły na niej najpiękniejsze kwiaty i soczysta trawa. Rzedniała również łąka, ukazując plażę. Żyły na niej krzaki, wydające najmilsze dla oka kwiaty. Jedne miały niebieski kolor i białą obwódkę naokoło każdego płatka, inne zaś były czerwone i pachniały słodkim aromatem. Całą plażę podmywały nieskończone fale bezkresnego, lazurowego morza, na którym nigdy nie było sztormu i wysokiej fali. Słońce, zawsze przychylne światu, grzało mocno, ocieplając wodę, oświetlając rośliny i dając żyć każdemu zwierzęciu. Cudne, śnieżnobiałe obłoki, niczym leniwe parostatki, przesuwały się powolutku po niebie, popędzane od czasu do czasu przez wesołą bryzę morską. To było najpiękniejsze miejsce na Ziemi...

Któregoś dnia, nie wiadomo skąd, na plażę wyszła grupa ludzi... Wszyscy oni byli conajmniej tak piękni, jak otaczający ich świat.

Byli nadzy jak nowonarodzone niemowlęta. Wszyscy byli młodzi i było tyle kobiet, ilu mężczyzn.

Piękne twarze jaśniały szczerymi uśmiechami. Pełne piersi kobiet i ich okrągłe biodra wspaniale harmonizowały z całym otoczeniem. Chodziły z niespotykaną delikatnością, muskając zaledwie drobny piasek na plaży. Na ich długich włosach błyszczały maleńkie kropelki wody, tworząc niesłychanie piękne mozaiki. Ich oddechy były różane, a dotyk jedwabiście delikatny.

Przystojni mężczyźni prowadzili swoje kobiety za ręce, trzymając je swoimi muskularnymi ramionami. Ich ciała sprawiały wrażenie rzeźbionych w granicie. Mieli wspaniałe sylwetki prawdziwych atletów, krok ich był sprężysty i zdecydowany, a szczere oblicza nie znały gniewu i złośliwości.

Ludzie ci doszli do samego środka plaży i choć był upalny dzień rozpalili ognisko i zaczęli tańczyć i śpiewać, trzymając się wszyscy za ręce.

Ich taniec był uosobieniem najgłębszego spokoju duszy, jaki kiedykolwiek zaistniał. Poruszali się z uśmiechami na pięknych obliczach, jakby mieli zamiar swoimi gestami powiedzieć wszystko, co powinno zostać wypowiedziane. Delikatne ruchy kobiet współgrały z odważnym tańcem mężczyzn. I jeszcze ich pieśni... Głosy ich wszystkich były czyste, jak najczystsze krople wody. Brzmiały jak śpiew samych bogów, idealnie wkomponowując się w rytm ich tańca. Ci ludzie nie mówiąc nic, mówili wszystko...

Aż usłyszały ich zwierzęta żyjące w puszczy. Niespotkawszy się nigdy z czymś podobnym, wyszły znaleźć źródło tego niezwykłego dla nich zjawiska. I wyszły wszystkie zwierzęta, całymi rodzinami, a w każdej rodzinie był ojciec, matka i rodzeństwo. I szli tak przez całą puszczę, aż doszli do łąki, gdzie zaszyci w trawach i schowani za krzakami obserwowali nowoprzybyłych.

Młode, ośmielone szczerością twarzy ludzi, oraz ich pięknym tańcem i śpiewem, wyszły trochę bardziej do przodu niż ich rodzice. Ci zaś, nie widząc żadnego niebezpieczeństwa, zezwolili na to. Po upływie krótkiego czasu zwierzątka wysunęły się jeszcze trochę ponad trawy, słuchając jak zaczarowane śpiewu ludzi. Ojcowie i matki pokiwali tylko dobrotliwie głowami. Wtedy młode nie wytrzymały i udały się biegiem w stronę tancerzy. Biegł mały króliczek z delikatnym futerkiem i ślicznym ogonkiem, biegł źrebaczek, strzygąc wesoło uszami, biegło szczenię wilka, kiwając kitą, jagniątko, kotek, cielaczek, prosię, małpka. Leciały malutkie skowronki i młode orzełki. I na to również zezwolili rodzice, bo ludzie przyjęli ich z otwartymi ramionami. Pierwszy dobiegł mały niedźwiadek i zaczął łasić się do nóg mężczyzny stojącego najbliżej. Po nim docierały inne stworzenia i każde w swoim języku śpiewało pieśni zasłyszane wcześniej. Wszystkie zwierzątka przymilały się do ludzi i tańczyły z nimi ich piękny taniec. A ludzie z radości klaskali w ręce i pieścili swych nowych przyjaciół.

A rodzice zwierzątek patrzyli na to wszystko i kiwali głowami, bo to było dobre.

Kiedy ostatnie ze stworzonek dotarło do ludzi, ściemniło się tak, że widzieli tylko tyle, ile oświetliło ognisko. I wtedy nareszcie rodzice zrozumieli i spuścili głowy, gdyż nic nie dało się już zrobić...

Wtedy to w mgnieniu oka w rękach ludzi pojawiły się noże, piły, siekiery i maczety. Zwierzątka nie zdychały powoli. To było by za proste...

Dwóch mężczyzn dorwało cielaka i rozpruło mu brzuch. Gdy biedak upadł, jeden z nich z, szaleńczym uśmiechem, włożył całą głowę w otwarte wnętrze stworzenia i zaczął wygryzać ze środka żywe jeszcze organy.

Następny konał szczeniak: gdy mężczyzna wyrwał mu tylnią łapę, zaczął okładać psa jego własną kończyną. Kawałeczki mózgu ofiary wpadły do ogniska, które zaskwierczało, zapłonęło mocniej, po czym znów przygasło. Mężczyzna zawył głośno i rzucił się w pogoń za kolejnym stworzeniem.

Krew lała się wiadrami i wiadome było, że żadne ze zwierząt nie przeżyje tej nocy.

Gdy w oku małego lwiątka utkwił rozgrzany do czerwoności sztylet, kociak wrzasnął z bólu, którego nie potrafił objąć umysłem. Podnieceni mężczyźni zaczęli wpychać w ciało stworzenia gorące ostrza. Po plaży rozszedł się niewypowiedziany smród palonego mięsa.

A kobiety, przed chwilą tak piękne i delikatne, w oczach swych ofiar stały się uosobieniem samego szatana.

Jedna z nich chwyciła za łapki słodkiego króliczka, wzięła duży zamach i z całej siły uderzyła czaszką zwierzaka w wystający kamień. Z dzikim wrzaskiem pobiegła dalej, a kości, krew i mózg zamordowanego rozprysnęły się na biegających wokoło. Ci jęknęli z zachwytu po czym powrócili do zabijania.

Rzeź trwała wieczność. Czasem któreś z ludzi padało, ogłuszone odciętą i wyrzuconą w powietrze kończyną jakiejś ofiary. Widać było mężczyzn owijających się jelitami pomordowanych i kobiety, które upychały w swoich łonach zmaltretowane szczątki zwierząt. Niektórzy pożerali, bijące jeszcze, małe serduszka, inni natomiast kopali po plaży oderwane łepki. Nie zabijali w ciszy: niebiański śpiew zamienili w diabelskie wrzaski. Nikt nie chodził już po plaży. Wszyscy byli po kostki w krwistej mazi, w jaką zmienił się piasek. Na twarzach ludzi widać było jakąś przerażającą satysfakcję i grymasy spełnienia, do którego dążyli przez całe życie. Odczuwali szczyty rozkoszy, gdy w bestialski sposób mordowali kolejne zwierzęta. W oczach bezwzględnych oprawców widać było radość, ale nie spowodowaną tańcem i śpiewem, lecz widokiem zwijającego się w konwulsjach prosiaczka, czy wyrwanego skrzydełka małego orła.

Na końcu, gdy wszystkie zwierzęta sczezły w najstraszliwszych męczarniach, kobiety i mężczyźni połączyli się w pary i na zmasakrowanych szczątkach, wśród morza krwi, zaczęli się kochać. A miłość ich była jeszcze bardziej obrzydliwa niż jatka, której dokonali. Skrwawione ciała miały skręcać się w miłosnych uniesieniach do samego rana.

Niestety, "rano" jak dotąd nie nadeszło...

"Przekaż to, mój ty Prosiaczku, Cielaczku, Małpko, czy Orzełku, następnemu Zwierzątku. Strzeżcie się..."