Wilk i owieczka (wiersz klasyka)

Mam cię - powiedział wilk i ziewnął. Owieczka obróciła ku 

niemu załzawione oczy. - Czy musisz mnie zjeść? 

Czy to naprawdę jest konieczne?

- Niestety muszę. Tak jest we wszystkich bajkach: Pewnego 

razu nieposłuszna owieczka opuściła mamę. W lesie 

spotkała złego wilka, który...

- Przepraszam, nie jest tu las, tylko zagroda mego gospodarza. 

Nie opuściłam mamy. Jestem sierotą. Moją mamę zjadł takie wilk.

- Nic nie szkodzi. Po śmierci zaopiekują się tobą autorzy 

pouczających czytanek. Dorobią tło, motywy i morał. Nie miej do 

mnie żalu. Pojęcia nie masz, jak to głupio być złym wilkiem. 

Gdyby nie Ezop, usiedlibyśmy na tylnych łapach i oglądalibyśmy 

zachód słońca. Bardzo to lubią.

Tak, tak, kochane dzieci. Zjadł wilk owieczkę, a potem oblizał się. 

Nie naśladujcie wilka, kochane dzieci. Nie poświęcajcie się dla 

morału.