Wilk i owieczka

Mam cię - powiedział wilk i ziewnął. Owieczka obróciła ku 
niemu załzawione oczy. - Czy musisz mnie zjeść? 
Czy to naprawdę jest konieczne?
- Niestety muszę. Tak jest we wszystkich bajkach: Pewnego 
razu nieposłuszna owieczka opuściła mamę. W lesie 
spotkała złego wilka, który...
- Przepraszam, nie jest tu las, tylko zagroda mego gospodarza. 
Nie opuściłam mamy. Jestem sierotą. Moją mamę zjadł takie wilk.
- Nic nie szkodzi. Po śmierci zaopiekują się tobą autorzy 
pouczających czytanek. Dorobią tło, motywy i morał. Nie miej do 
mnie żalu. Pojęcia nie masz, jak to głupio być złym wilkiem. 
Gdyby nie Ezop, usiedlibyśmy na tylnych łapach i oglądalibyśmy 
zachód słońca. Bardzo to lubią.
Tak, tak, kochane dzieci. Zjadł wilk owieczkę, a potem oblizał się. 
Nie naśladujcie wilka, kochane dzieci. Nie poświęcajcie się dla 
morału.