Ballada o starych kawalerach (wiersz klasyka)

Golą się brzytwą. Potem długo szukają spinki pod komodę. 

Starannie więc krawat i uśmiechają się do lustra. Bo teraz to jest 

łagodny jedwab, a wtedy za pierwszej miłości był sznur. No cóż, 

wszystko mija. Przeżyło się to i owo. Wystygł człowiek.

Szelki wiszą z tylu. Gdyby były dzieci, biegałyby za tymi szelkami.

- "Rachelo, kiedy Pan..." - to zawsze przy nakładaniu kamizelki. 

Nieodzowne.