Kawiarnia

Nagle dostrzega się, że w szklance nie ma nic, że podnosi się do 
ust przepaść. Marmurowe stoliki odpływają jak kra. Tylko lustra 
wdzięczą się w lustrach, tylko one wierzą w nieskończoność.
Oto pora, gdy należy, nie czekając na morderczy skok pająka, 
odejść. Nocą można przyjść znowu, aby przez zapuszczoną kratę 
obserwować upiorny szlachtuz sprzętów. Bestialsko pomordowane 
krzesła i stoliki leżą na grzbietach z nogami wyciągniętymi 
w wapienne niebo.