Wiatr i róża (wiersz klasyka)

W ogrodzie rosła rdza. Zakochał się w niej wiatr. Byli zupełnie 

różni, on - lekki i jasny, ona - nieruchoma i ciężka jak krew.

Przyszedł człowiek w drewnianych sabotach i gołymi rękami zerwał 

różę. Wiatr skoczył za nim, ale tamten zatrzasnął przed nim drzwi.

- Obym skamieniał - zapłakał nieszczęśliwy. - Mogłem obejść cały 

świat, mogłem nie wracać wiele lat, ale wiedziałem, ze na zawsze czeka.

Wiatr rozumiał, że aby naprawdę cierpieć, trzeba być wiernym.