Żołnierz (wiersz klasyka)

Idzie żołnierz na wojenkę. Szarfa purpurową przepasał piersi. 

Sznurem iskier związał koniec szabli z ostrogami. ! Kapelusz 

z trzema piórami na lekką głowę. Idzie żołnierz i śpiewa.

Spotyka chłopa, który prowadzi konia na targ. Dzielny żołnierz 

kupuje konia za mocny kułak i jedno pióro z kapelusza.

Nocą zabrał nieznanej dziewczynie sen, a zostawił jej nadzieję 

kiełkującą pod sercem i jedno pióro z kapelusza.

O świcie zabił żołnierza z niebieską szarfa. Siedział głuptas na 

skraju drogi jak zając nad miedzą.

To właśnie była wojna. O sprawę najważniejszą. Czy sztandary 

mają być szyte z purpurowego czy też z niebieskiego jedwabiu.

Aż raz na rozstaju zobaczył kościstą staruszkę. Zdjął kapelusz 

i z żalem zobaczył, że trzecie i ostatnie pióro wolno opada na ziemię.