Żywot wojownika (wiersz klasyka)

Stanął na progu pokoju, w którym leżał jego umarły ojciec, 

owinięty jak jedwabnik w woskową ciszę - i krzyknął. 

Od tego to się zaczęło.

Czepił się huku i piął się po nim w górę, gdyż wiedział, że cisza 

oznacza śmierć. Rytm podkutych butów, tętent 

kopyt na moście -  

błękitne szarawary huzara. Grzmot bębnów i muszkieterowie 

wstępują w chmurę dymu - srebrna szpada oficera. Ryk armat, 

ziemia jęczy jak bęben - trójkątne czako marszałka.

Więc kiedy umarł, wierni żołnierze chcą, aby po drabinie wrzawy 

wstąpił w niebo. Sto dzwonnic rozkołysało miasto.

W chwili gdy znajduje się ono najbliżej nieba, kanonierzy strzelają. 

Ale nie mogą odłupać twardego lazuru na tyle, aby marszałek 

zmieścił się cały ze szpadą i trójkątnym czakiem.

Teraz znów się odkleił i spadł na twarz ziemi. Wierni żołnierze 

podnoszą go i jeszcze raz strzelają w górę.