Pogrzeb młodego wieloryba

Konie morskie o zadach tłustych i oczach ironicznych, konie, 
odziane w kapy pomarańczowe, ciągną karawan - czarną 
cukiernicę, roniąc po drodze domowe pantofle z dużą perłą 
zamszową, naszytą na ciemne tło.
Wiozą go aleją wąwozów wśród szelestu bezmiernej wody 
przeciekającej kropla po kropli, wśród niezliczonych 
nieskończoności gwiaździsto-piaszczystych, 
piaszczysto-gwiaździstych, piaszczystych.
Słonce wiąże powietrze w małe kokardki. Motyle pilnują go, 
aby nie uleciał. Sznury kwiatów trzymają, aby nie wypłynął 
z zatoki żałobnego wozu.
Pasikoniki morza - chitynowe, ale wyczulone na problem 
istnienia, płaczą: co to komu szkodziło, że kpił dobrodusznie 
z okrętów, lubił głos trąby powietrznej i miał pełne pudełko 
topielców, którymi bawił się jak żołnierzami z ołowiu. 
Co to komu szkodziło?
Wiozą go przez ogromne polany zalane cytrynowym światłem, 
przez płaskie przestrzenie, z których uchodzi sycząc biały tlen 
jak nie domknięty widok.
Teraz dopiero przychodzą dzwony. Montują na wysokościach 
wielkie krosna. Tkają cienisty pokrowiec na cały kondukt, ciało 
zmarłego, a nawet kawałek żalu.
Rzucą na ten pokrowiec początek poematu :
O różowa góro słodkiego mięsa - żegnaj, O melonie 
przedwcześnie zerwany ze szklanej gałęzi oceanów