Ofiarowanie Ifigenii

Agamemnon jest najbliżej stosu. Płaszcz zarzucił na głowę, 
ale oczu nie zamknął. Sądzi, że przez tkaninę dostrzeże błysk, 
który stopi jego córkę, jak szpilkę do włosów.
Hipiasz stoi w pierwszym szeregu żołnierzy. Widzi tylko małe 
usta Ifigenii, które łamią się od płaczu, jak wtedy gdy zrobił jej 
straszną awanturę o to, że wpina kwiaty we włosy i daje się 
na ulicy zaczepiać nieznajomym mężczyznom. Raz po raz 
widok Hipiasza wydłuża się niepomiernie i małe usta Ifigenii 
zajmują ogromną przestrzeń od nieba do ziemi.
Kalchas, o oczach dotkniętych bielmem, widzi wszystko 
w mętnym owadzim świetle. Jedyna rzecz, która go naprawdę 
porusza, to obwisłe żagle okrętów stojących w zatoce, które 
sprawiają, że smutek starości wydaje mu się w tej chwili nie do 
zniesienia. Podnosi przeto rękę, aby rozpoczęto ofiarę.
Chór umieszczony na zboczu obejmuje świat we właściwych 
proporcjach. Niewielki błyszczący krzak stosu, białych kapłanów, 
purpurowych królów, głośną miedz i miniaturowe pożary 
żołnierskich hełmów, a wszystko to na tle jaskrawego piasku 
i niezmiernego koloru morza.
Widok jest pyszny, jeśli przywołać na pomoc odpowiednią perspektywę.