Samobójca (wiersz klasyka)

Był taki teatralny. Stanął przed lustrem w czarnym ubraniu z kwiatem 

w butonierce. Włożył do ust narządzie, czekał, aż lufa ociepli się 

i uśmiechając się z roztargnieniem do swego odbicia - strzelił.

Spadł jak płaszcz zrzucony z ramion, ale dusza stała jeszcze jaki 

czas potrząsając głową coraz lżejszą, coraz lżejszą. A potem 

ociągając się weszła w to zakrwawione u szczytu ciało w chwili, 

gdy wyrównywała się jego temperatura z temperaturą przedmiotów, 

co - jak wiadomo - wróży długowieczność.