Samobójca

Był taki teatralny. Stanął przed lustrem w czarnym ubraniu z kwiatem 
w butonierce. Włożył do ust narządzie, czekał, aż lufa ociepli się 
i uśmiechając się z roztargnieniem do swego odbicia - strzelił.
Spadł jak płaszcz zrzucony z ramion, ale dusza stała jeszcze jaki 
czas potrząsając głową coraz lżejszą, coraz lżejszą. A potem 
ociągając się weszła w to zakrwawione u szczytu ciało w chwili, 
gdy wyrównywała się jego temperatura z temperaturą przedmiotów, 
co - jak wiadomo - wróży długowieczność.