Skwar

Było raz bardzo gorąco. Nieruchome, nagrzane powietrze. W najsroższy 
upał leżałem na słońcu, lubując się okrucieństwem żaru. Pustka. 

Przybiegła do mnie zdyszana. Widziałem, jak bije serce jej pod białą 
bluzką. Widziałem wspaniałą szerokość biódr, spływających półokrągłą 
linią w kształtne, krzepkie nogi. Gorąca, gorąco, moja Ty młoda, 
zagorzała, kochana! 

- Ci się stało? - Co robisz? - Uspokój się... Słuchaj... przecież---! Och! 
upalne, straszliwe pieszczoty. Obłędne, skwarne oddanie! Stepy w oczach 
zamgławionych! Dyszące szybko piersi! Niesprawiedliwa wściekłość, co 
żąda nazbyt już wiele rozkoszy od naszych rozkochanych w sobie ciał w 
ten upał lipcowy!