Czas krawiec kulawy - Niebieskie migdały (1922) (wiersz klasyka)

Czas, jak to Czas, krawiec kulawy,

z chińskim wąsem, suchotnik żwawy,

coraz to inne skrawki przed oczy mi kładzie,

spoczywające w ponurej szufladzie.

Czarne, bure, zielone i wesołe w kratki,

to zgrzebne szare płótno, to znów atłas gładki.



       Raz - coś błysło jak złotem,

zamigotało zielonym klejnotem,

       zatęczyło na zgięciu,

       zachrzęściło w dotknięciu...

Więc krzyknęłam: "Ach! z tego, z tego chcę mieś suknię!"



Lecz Czas, jak to Czas, zły krawiec, tak pod wąsem fuknie:

"To sprzedane do nieba - cała sztuka -

szczęśliwy, kto ten skrawek widział - niech większego szczęścia nie szuka".



- To rzekłszy, schował prędko próbkę do szuflady,

a mnie pokazał sukno barwy - czekolady. - -