Lascaux

(...)

Wracałem z Lascaux tą samą drogą, jaką przybyłem. Mimo że spojrzałem, 
jak to się mówi, w przepaść historii, nie miałem wcale uczucia, że wracam z 
innego świata. Nigdy jeszcze nie utwierdziłem się mocniej w kojącej 
pewności: jestem obywatelem Ziemi, dziedzicem nie tylko Greków i 
Rzymian, ale prawie nieskończoności.

To jest właśnie ludzka duma i wyzwanie rzucone obszarom nieba, 
przestrzeni i czasu. "Biedne ciała, które mijacie bez śladu, niech ludzkość 
będzie dla was nicością; słabe ręce wydobywają z ziemi noszącej ślady 
oriniackiej półbestii i ślady zagłady królestw - obrazy, które budząc 
obojętność czy zrozumienie, jednako świadczą o waszej godności. Żadna 
wielkość nie da się oddzielić od tego, co ją podtrzymuje. Reszta to uległe 
stwory i bezrozumne owady".

Droga była otwarta ku świątyniom greckim i gotyckim witrażom. Szedłem 
ku nim czując w dłoni ciepły dotyk malarza z Lascaux.