Pan Cogito o postawie wyprostowanej (wiersz klasyka)

1



W Utyce

obywatele

nie chcą się bronić



w mieście wybuchła epidemia

instynktu samozachowawczego



świątynię wolności

zamieniono na pchli targ



senat obraduje nad tym

jak nie być senatem



obywatele

nie chcą się broniś

uczęszczają na przyspieszone kursy

padania na kolana



biernie czekają na wroga

piszą wiernopoddańcze mowy

zakopują złoto



szyją nowe sztandary

niewinnie białe

uczą dzieci kłamać



otworzyli bramy

przez które wchodzi teraz

kolumna piasku



poza tym jak zwykle

handel i kopulacja



2



Pan Cogito

chciałby stanąć

na wysokości sytuacji



to znaczy

spojrzeć losowi

prosto w oczy



jak Katon Młodszy

patrz Żywoty



nie ma jednak

miecza

ani okazji

żeby wysłać rodzinę za morze



czeka zatem jak inni

chodzi po bezsennym pokoju



wbrew radom stoików

chciałby mieć ciało z diamentu

i skrzydła



patrzy przez okno

jak słońce Republiki

ma się ku zachodowi



pozostało mu niewiele

właściwie tylko

wybór pozycji

w której chce umrzeć

wybór gestu

wybór ostatniego słowa



dlatego nie kładzie się

do łóżka

aby uniknąć

uduszenia we śnie



chciałby do końca

stać na wysokości sytuacji



los patrzy mu w oczy

w miejsce gdzie była

jego głowa