Przyjacielowi w drodze (wiersz klasyka)

Patrzysz nisko i spojrzenie srebrne

oczu twoich jest radosnym światłem

w drodze naszej odmierzanej sercem

jak księżycem. Puszyste od wiatru

płyną drzewa przed nami pod powietrza nurt,

wieczór jak dno studni mały jest i lśniący

i głów naszych w gałęziach kołyszą się kolce,

i pył roślinny wstaje u znużonych nóg.



Niejeden dzień, niejedno słowo

mamy za sobą w drodze naszej

i kędzierzawy w górze obłok

jak piana morska zna już krok,

co mijać chce i być żelaznym,

a ciągle jak łodyga miękka

gnie się, gdy wiatru rączy prąd



uderza nagle. Żył zatoki

na skroniach słona krew porusza

i nie ma miejsca już na laur,

choć piorun spada, bronie grają

i śpiew podnoszą młode usta.

I piórem ptasim ogień lśni się

ponad wzorzystym snem człowieka.



I nas splecionych jak uściskiem

spojrzeniem mocnym - niesie wiernie

przez trudny dzień, oporne słowo,

gdzie sen otacza jak ramieniem

i bezimienna ziemia lekka

wydaje kwiat spryskany sercem.