Stygmat (wiersz klasyka)

Od kiedy język mój jak czyżyk 

świergoce, skąpo i od kiedy 

ręka brzemienna w piśmie le\'ry 

jak kłos na skibie - obłok chyży 

przechyla się krawędzią lśniącą 

i niebo giętkie dając oczom 

powiada: 

codzienne dzwony w blasku pieją, 

truchleje w ziemi nasion wstęga, 

bo dłoń człowieka w przerażeniu 

jest niby noc lub marmur ciężka. 

I ty podobny losom roślin 

daremnie patrzysz, barwy łowisz, 

bo tylko nam, nie człowiekowi 

dany jest wieczny, wolny pościg. 



Od kiedy stół przede mną martwy 

spiętrzył się groźnie, niebo zakrył 

i w szkle błyszczącym śpi atrament 

jak morza kropla lub cień wargi, 

od kiedy pióro snem niedbałym 

dotknęło dłoni śpiewną mową, 

toczymy z sobą ciemny dialog: 

śmiertelny ja i wieczny obłok.