Opowieść z innego świata

Śnieg jak posąg ramionami trzymał 
chmury kredkę i wychodził świat 
długi bardzo jak rzeka lub szyna 
w drzewach krągłych jak paciorkach lamp. 

Woda ciekła, gdy cedrową arką 
jak zabawką - człowiek świat nawiedził 
i leżące pod ziemią w letargu 
budził rysie, sarny i niedźwiedzie. 

Potem palcem wskazującym dotknął 
piersi własnej otulonej liściem 
i wywołał z niej dobrą samotność 
i łzę pierwszą na ciemny policzek. 

Ptactwo nieme dotychczas jak ogród 
zwolnił z łodzi, kwiat ulepił z mułu 
i cień trysnął spod ziemi, gdy w mroku 
dotknął nieba szumiącej kopuły. 

Świergotał śnieg już prędzej, 
góry przenosił i las, 
a on oczy dziękczynne jak ręce 
wtapiał milcząc w wyblakły czas. 

Przerażony zarysem tylko 
głębi mocnej, co ciałem targa, 
grudki serca zielonym motylom 
pozazdrościł zgubiony w barwach. 

Nie mógł. Słowem tę przepaść mierzył, 
wiosło skruszył o fali skręt, 
kiedy w górze jak okręt lub zwierzę 
zawarczała smolista brew. 

Zwarte czoło jak proporzec podniósł, 
a już grom szedł po dźwięcznych kamieniach 
i z łaskawej podawał mu dłoni 
słodki napój i tym go napełniał. 

Po raz pierwszy ramion dwojga ster 
ciął powietrze bluźnierczo, i nogi 
jak łuk bramy zaryły się w krę 
ziemi, której zwiastowano ogień.