Krąg przemian (wiersz klasyka)

Dnia słoneczność, wiosny tchnienie,

Morza piany i błękity

W jedno zlały się widzenie:

W cudna posiać Afrodyty!



Wymarzona piękność ciała,

Na wpół boska, wpoi kobieca,

Żądzom nowy polot dala -

Nieśmiertelną miłość wznieca



A miłosnych pragnień silą,

Ku zwycięskie) dążąc chwale,

W biegu swoim potrąciła

Różnorodnych uczuć fale



Każda fala, kręgi duże

Zataczając, rośnie... wzbiera....

I kochanków mirt i róże

W laur zamienia bohatera



Sen rozkoszy, sen miłosny,

Choć go jedne serca prześnią -

Wraca na świat wdziękiem wiosny,

Blaskiem, wonią, barwą, pieśnią!



Zawiedzionych serc tęsknota,

Piękność, któia z ciałem ginie,

Wschodzi w nowych dniach żywota

W poświęcenia wielkim czynie



To, co było czynem wczora

Dziś jest pieśnią lub legendą -

A gdy nowa błyśnie pora,

Pieśni w czyn się zmieniać będą\'





Adam Asnyk

1 styczeń J888