Vaisseau-Fantome (wiersz klasyka)

Senna - złocista wyspa. Na niej śród zieleni

Zamek. Na baszcie - jasna królewna - w okienku

Z oddali mię przyzywa białą chustą w ręku -

Pójdź - śpiewa - pójdź! tu cisze znajdą potępieni.

Lecz morze wokół huczy, lecz morze się pieni.

Okręt mój opętany płynie w dzikim lęku.

Słyszę echa okropne wszechistnienia jęku -

Pedzę w dal, precz od wyspy, we mgły, po bezdeni.

Widma gonię nieznane, kresy bezpromienne,

Królewna mi zniknęła jak marzenie senne -

Którego więc już nigdy - nigdy nie zobaczę!

Okręt mknie: maszty czarne jak krzyże cmentarne,

A żadle ma z purpury niby krew. A gwarne

Szaleją dookoła morskich burz rozpacze.