RÓŻE

Bolesław Leśmian

Ocknął się rycerz, snem zatrwożony,

Mówi po ciemku do swojej żony:

"Sen miałem, jakom zwykł,

Był tu, był tam - i znikł.



Widziałem we śnie róże i róże,

I twoją siostrę i noc w lazurze,

Tuż obok w sennych mgłach

Szedł ku niej na wprost gach.



Spłyńże mi cicho, jak krew po nożu,

Do jej alkowy, by tuż przy łożu,

Co dźwiga ciała znój,

Sen sprawdzić mój - nie mój !"



Zwlekła się pani z leż na kolana,

Z kolan powstała wyprostowana,

I poszła przed się w mrok,

Za krokiem glusząc krok.



Gdy do siostrzynej wnikła alkowy,

Szukała głowy obok jej głowy,

Obok lic - innych lic,

Lecz nie znalazła nic.



Ujrzała tylko róże i róże,

Wszystkie szkarłatne i bardzo duże,

Bo śpiąca, trwając wzdłuż,

Sen pasła jawą róż.



Upadła pani w mrok na kolana.

"Tak będę trudniej zowąd widziana !" -

Tamuje wonny dech,

Nocnych się bojąc ech.



Gdy północ wzmogła sny nieomylne,

Słyszy stąpanie bose i pilne -

Ściągnęła czujne brwi:

Ktoś wręcz otworzył drzwi.



Na klęczkach pani wzroku natęża,

Na klęczkach widzi, że duch jej męża

Idzie, drzwi tłumiąc ruch -

Śpi ciało - czuwa duch!



Idzie ku śpiącej w ogień i burzę,

Pomiędzy róże, pomiędzy róże!

Od róż ją bierze wpół,

W uścisku zwarł i skuł.



"Śpijmy oboje - i duch i ciało,

Niech żadne nie wie, co się z nim działo!"

Przegina śpiącą wznak,

By docałować tak!



Nad ranem pani powraca blada.

"Czy śpisz, mój mężu?" - Nie odpowiada.

"Różami sen twój czuć!

O zbudź się, zbudź się, zbudź!"



Budzi się rycerz i w oczy pyta:

"Cóżeś widziała, w mroku ukryta?

Czy mówić nie masz sił?

Byłże gach w łożu?" - "Był." -



"Czy szedł ku śpiącej w ogień i burzę,

Pomiędzy róże, pomiędzy róże?

Czy przegiął białą wznak?" -

"Tak - szepcze pani - tak." -



"A czyli widział ciebie, jak w mroku

Z dłonią na piersi, ze zgrozą w oku

Klęczałaś, zgięta w łuk?" -

"Widział i on i Bóg!" -



Porwał się rycerz ze swej łożnicy:

"Uchyl, śnie złoty, złotej przyłbicy!

Jam jest! Poznajesz mnie?"

"Nie inny byłeś w śnie !" -



"Spędzałem noce na sennej strawie,

Odtąd chcę żywą pieścić na jawie!" -

"Już - szepcze pani - już

Skonała wpośród róż!



We śnie zabiłam ciało bezszumne,

Złożyć kazałam w podwójną trumnę,

Dwie trumny - trzeci grób -

Trudny z nią będzie ślub !" -



A rycerz na to: "Zmarła za wcześnie!

Znowu ją muszę nawiedzać we śnie,

Do trumien wkroczę dwóch

Ja - pan, ja - sen, ja - duch!"

Inne teksty autora

Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian