Wobec Morza (wiersz klasyka)

Rybacy, którym połów nie udał się złoty,
Z dala od mórz zdradliwych i brzegów ponętnych,
Wszelkiej głębi na przekór z sieci obojętnych
Rozpinają na puszczy błękitne namioty.

Marny ten, co przypływów chłonąc niewyśpiewność,
Wierzy, iż sieć jest siecią, a połów połowem!...
My, zbadawszy istnienia dwuznaczność i zwiewność,
Z sieci namiot uczynim pod niebem jałowem!

Namiot bezużyteczny! Lecz w rozwianej grzywie
Jego fałd, zbytkowniej szych nad wszelkie istnienie,
Przepych nudy rozzłoci swe czary i cienie!"
Tak się owi na puszczy chełpią niechełpliwiel...

Oddaleńcy! Raz jeden zbłąkani wśród szlaków,
Już się nigdy nie zbliżą do własnej oddali!
Nikt w nich teraz nie pozna wesołych rybaków,
Zwinnych nurków, rabusiów pereł i korali!

Jak pieszczochy przeznaczeń, których nic nie cieszy,
Drwią z gwiazd morskich purpury, z mew bielszych od mleka,
Żagiel, burzą wydęty, tylko ich rozśmieszy,
A szum fali przypomni, że czas się przewleka.

Przewleka się zabawnie, dziwacznie, misternie
Po najwiotszej gałęzi, po najcieńszym cieniu...
Zbliż się do nich, zawołaj tylko po imieniu,
A jak ślimak swe rogi, pokażą swe ciernie!

Lecz nocą sen, płonący każdemu ku chwale,
Da im pić z tego źródła, skąd nie pili z rana...
Wtedy warga ich blada, snem ucałowana,
Wyrzuca szepty-perły ijęki-korale!

Jadowita a szczera tego snu ułuda
Tak im duszę przez usta dobywa boleśnie!
Roniąc perły, korale śnią, jak morskie cuda,
Którym dano być sobą na chwilę i we śnie...