W stylu Villona (wiersz klasyka)

Wybacz mi Książę
Że ty –
Tak delikatny
Jak zjawa srebrna po własnym pogrzebie -
Masz wejść w dysputy
Pełne ciał jak marchwi
Raz to soczystej
Raz już ściętej
Mrozem

Chcę Cię prowadzić w ogrody miłości
Kiedy już jesień przeszła przez warzywnik
W sadzie zasiałą pełne kosze liści
W niebie zaś chmurę
Zimną
I pobladłą

I więcej żądam
Abyś
Umiał
Zachwyt
Dla ciał kobiecych - pomarszczonych szronem
Dla twarzy zimnych - na których uroda
Jest plamą trudną
Słońca
Czy butwienia?

Lecz jeśli miłość coś warta - to wskrzesza
A jeśli rozkosz - to ta co odmładza
Uwierz mi Książę
Nie najdziesz przygody
Większej niż miłość do kobiet dojrzałych

Oto myślistwo -
W półstrawionym lesie
Odkryć na nowo dziewczynkę
Która się karmi garstką cierpkich jagód
Płucze przeguby
Stóp
W dziewiczym źródle

Rąk twych czarodziejstwem
Na główce chudej
Zasadzać warkocze
W oczach- pokrytych jak dymem
Żałobą -
Niech znów przebiega złoty goniec wstydu

Oto rozumność -
Być czasu oprawcą
Nie jałmużnikiem co wchodzi w przebraniu
A gdy opadną ostatnie brokaty
Zostaje nagi
Z wyciągniętą ręką

Mówię to Książę
Ukryty za krzewem
Wiosennej róży do której sprowadzasz
Młódki tak ślepe ja pomiot zwierzęcy
Lub jak twe dłonie zdrętwiałe ze strachu