Więc się spacerów skończył czas (wiersz klasyka)

GEORGE GORDON, LORD BYRON (1788-1824)

So, we’ll go no more a roving

1
So, we’ll go no more a roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.

2
For the sword outwears its sheath,
And the soul wears out the breast,
And the heart must pause to breathe,
And heart itself have rest.

3
Though the night was made for loving,
And the day returns too soon,
Yet we’ll go no more a roving
By the light of the moon.

Więc się spacerów skończył czas

1
Więc się spacerów skończył czas
Do późna w ciemną noc,
Choć wciąż w miłości serce trwa,
A księżyc trwoni światła moc.

2
Bo jest od pochwy trwalszy miecz,
Duszy nie przetrwa piersi toń,
Gdy serce zwalnia - jasna rzecz,
Że musi złożyć broń.

3
Choć dla miłości ciemność trwa
I nazbyt wcześnie wstaje świt,
Już się spacerów skończył czas,
Księżyca prysnął mit.

przełożył Maciej Froński