Literatura

Pieśn najwyższej wieży (wiersz klasyka)

Arthur Rimbaud

PIEŚŃ NAJWYŻSZEJ WIEŻY

Niech przyjdzie, niech nie zwleka
Pora co nas urzeka.

Cierpliwość mi przyniosła
Na zawsze zapomnienie.
Uleciały w niebiosa
Obawa i cierpienie.
I głód porażający
Ciemność mi w żyły sączy.

Niech przyjdzie, niech nie zwleka
Pora co nas urzeka.

Podobny jestem łące
Na niepamięć wydanej,
Zarosłej i kwitnącej
Kąkolem i tymiankiem,
Gdy zaciekle znad trawy
Much brzęczy rój plugawy.

Niech przyjdzie, niech nie zwleka
Pora co nas urzeka.

przysłano: 5 marca 2010

Arthur Rimbaud

Inne teksty autora

sezon w piekle
Arthur Rimbaud
Statek pijany
Arthur Rimbaud
Demokracja
Arthur Rimbaud
Biedni ludzie w kościele
Arthur Rimbaud
Kruki
Arthur Rimbaud
Śpiący w kotlinie
Arthur Rimbaud
Biografia Arthura Rimbaud
Arthur Rimbaud
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca