Wrażenie (wiersz klasyka)

Przekład Miriama zdecydowanie niezgrabny. Bardzo duża swoboda odchodzenia od oryginału, i to tam, gdzie to nie jest uzasadnione koniecznością znalezienia rymu. Łechtany, zamiast kłuty, łechtany zbóż kitami, jakby kłuty zbożem nie było dostatecznie poetyckie, a zboże zamiast kłosów ubrało się w kity. Teraz parę słów o rymach. U Rimbaud'a mamy do czynienia ze ścieżkami, o tym, że polnymi przekona nas kolejny wers w którym narrator jest kłuty przez zboże, u Miriama ścieżki zamieniają się na miedzę kłośną, a świeżość pod stopami w świeżość pod stopami rośną. Rimbaud nie używa przymiotników kłośna i rośna, u niego są ścieżki i jest świeżość trawy, ale przecież kłośna tak dobrze rymuje się z rośną... I tu jeszcze jedna ciekawostka, drobna trawa Rimbaud'a zamienia się na trawy płowe, by móc stanowić rym z nagą moją głową. Ostatecznie niewielka to różnica, ale czy płowa trawa pasuje do trawy rośnej. Dziwne.

W drugiej strofie prostota oryginału: Nie będę mówił, o niczym nie pomyślę zamienia się w zdanie jeszcze bardziej uproszczone: Nie będę mówił, myślał, ale za to z ozdobnikiem, którego nie ma w oryginale: W ciszy niewysłownej. Po co więc Miriam zamienił aleksandryn Rimbaud'a na trzynastozgłoskowiec, skoro musiał wypełniać pozostawione przez siebie puste miejsca ozdobnikami czy dodatkowymi atrybutami, np. cygan wędrowny. Przecież w dziewiętnastym wieku, wszyscy cyganie byli wędrowni, a we Francji, nawet do dzisiaj nikt im nie każe się osiedlać.

Wisienką na torcie jest miłość, która w duszy narratora wzbierze mu z pogodą, by móc rymować się z kobietą młodą. I tu też oczywiście w oryginale nie ma ani wzbierania duszy miłością z pogodą, ani nie ma kobiety młodej. Dusza wzbiera miłością, po prostu, a szesnastoletniemu poecie nie przyszłoby nawet do głowy być szczęśliwym jak z kobietą, która byłaby stara. Jego narrator jest szczęśliwy jak z kobietą, bo takie odnosi wrażenie obcując z naturą.

Szkoda, że przez tyle dziesiątków lat przekład Miriama tak deformował przeuroczy wiersz Rimbaud'a. Kolejny przekład Ostrowskiej już znacznie lepszy, choć też miejscami razi świeżością rosy podolnej, ale o tym może już innym razem.