Komedia pragnienia (wiersz klasyka)

              

                                       II

              Ondyny wieczne,
                      Prujcie wody rzeczne.

              Wenus, siostro błękitu,
                      Oczyść falę u szczytu.

              Żydzi tułacze z Norwegii,
                      Opowiedzcie mi śniegi.

              Wędrowcze mój dawny, wygnany,
                      Opowiedz mi oceany.

JA:
              O nie, już te najczystsze trunki,
                      Kufle tych wodnych powoi,
              Te legendy i wizerunki -
                      Nic mego gardła nie koi.

              Pieśniarzu, chrześniaczką twych słów
                      Jest moje wściekłe pragnienie,
               Ta hydra wewnętrzna bez głów,
                      Co niesie wstrząs i zniszczenie.

                                                                          tłum. Adam Ważyk