IV. Crazy Jane and Jack the Journeyman
I know, although when looks meet
I tremble to the bone,
The more I leave the door unlatched
The sooner love is gone,
For love is but a skein unwound
Between the dark and dawn.
A lonely ghost the ghost is
That to God shall come;
I - love's skein upon the ground,
My body in the tomb -
Shall leap into the light lost
In my mother's womb.
But were I left to lie alone
In an empty bed,
The skein so bound us ghost to ghost
When he turned his head
passing on the road that night,
Mine must walk when dead.
*
IV. Głupia Jane i Kuba Wędrowny Czeladnik
Wiem, choć gdy oczy się spotkają,
Drżę aż do szpiku kości:
Im częściej drzwi nie będę zamykała,
Tym prędzej będzie po miłości.
Miłość to tylko przędza rozmotana
Od zmroku do pierwszej jasności.
Samotnym duchem jest ten duch,
Boże, co spocznie w Tobie.
Ja -- nić miłości na ziemi splątana
I moje ciało w grobie --
Skoczę na powrót w światło
Stracone w matki łonie.
I choćby mnie samotną los
Na puste łoże rzucił,
Dwa nasze duchy nić ta wiąże tak,
Że dokąd on swe kroki zwróci
Przechodząc drogą w ową noc,
Tam mój duch musi wrócić.
I know, although when looks meet
I tremble to the bone,
The more I leave the door unlatched
The sooner love is gone,
For love is but a skein unwound
Between the dark and dawn.
A lonely ghost the ghost is
That to God shall come;
I - love's skein upon the ground,
My body in the tomb -
Shall leap into the light lost
In my mother's womb.
But were I left to lie alone
In an empty bed,
The skein so bound us ghost to ghost
When he turned his head
passing on the road that night,
Mine must walk when dead.
*
IV. Głupia Jane i Kuba Wędrowny Czeladnik
Wiem, choć gdy oczy się spotkają,
Drżę aż do szpiku kości:
Im częściej drzwi nie będę zamykała,
Tym prędzej będzie po miłości.
Miłość to tylko przędza rozmotana
Od zmroku do pierwszej jasności.
Samotnym duchem jest ten duch,
Boże, co spocznie w Tobie.
Ja -- nić miłości na ziemi splątana
I moje ciało w grobie --
Skoczę na powrót w światło
Stracone w matki łonie.
I choćby mnie samotną los
Na puste łoże rzucił,
Dwa nasze duchy nić ta wiąże tak,
Że dokąd on swe kroki zwróci
Przechodząc drogą w ową noc,
Tam mój duch musi wrócić.
