Gdzie nie posieją mnie - Kazimierz Wierzyński (wiersz klasyka)

Gdzie nie posieją mnie - wyrosnę,

Nigdzie mnie nie ma, jestem wszędzie,

Na białym śniegu sadzę wiosnę

I wciąż śpiewają me łabędzie.

Jedyna prawda ma w kaprysie:

Choć ten sam - zawsze jestem inny,

Kocham me każde widzimisię

I żyję sobie wciąż dziecinny.

Tak długo w wino zmieniam wodę,

Aż mi się urwie ucho dzbanka,

Wtedy pić będę mą pogodę

Ja: uśmiech, traf i niespodzianka.