jakich wiele (wiersz)

pozorem szczyptą kpiny
w szczerbie co wysysasz
jak włókna pomarańczy
napuszoną kwoką

brechą w gałach bliźniego
plisą wciągniętego tłuszczu
znad pępka epicentrum
landrynowej blondynki

klamką do swych
własnych zdziczeń
lecz niezgorszą trzecią
z dwóch połową

oto jestem