zwłoki (wiersz)

Gdynia to maleńkie miasto przecież . gdzież Ty odnalazłaś w nim tyle nacji ? :)
filozofami jesteśmy sobie i ich liczbie akurat się nie dziwię , ale wyliczankowość kilkunastu wersów jest troszkę naciąganiem tekstu . co prawda brzmi to wszystko i nie zgrzyta , co prawda leci się przez cały tekst miło i płynnie , ale jednak mam jakiś taki stan (dziwny) i wrażenie ,że mnie jako czytelnika oszukałaś . a juz na pewno nie potraktowałaś poważnie tą bździągwą i rymami kończącymi całość . ;)

Anathemo,
Maleńkie, jak maleńkie - ze względów autobiograficznych Gdynia jest moim krokiem milowym :-) a kiedy obiekt wydaje się podmiotowi atrakcyjny i pociągający, w umyśle zazwyczaj jawi się jako wielki, kolorowy, skrzący się i dynamiczny :-) wyraz bździągwa ze względu na swoje komiczno-naiwno- dziecinne konotacje jest w moim krzywym świecie absolutną koniecznością. rymy wyszły spontanicznie, ale im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej zasadne zdaje mi się ich użycie :D w zasadzie ta ostatnia zwrotka miała być taka drażniąca, jak wrzód na d.... :-)

A za komentarz śliczne dzięki :-) Pozdrawiam

ja bym pomyślała nad wywaleniem drugiego i trzeciego wersu , nie pasuje mi do całości i niewiele wnosi do tekstu , wg mnie tylko zaśmieca .
Całość na poziomie , pokazany portowy klimat i mam wrażenie rozpędzenia tekstu co również działa na plus

no dobra - nie jest takie malutkie . ;) najważniejsze - że w wierszu rozpoznawalne. no dobrze - niech ta bździągwa fruwa. rymy też .:)

"wdowy po marynarzach mają wielkie oczy
lubię to miasto jest ciche i nie ma w nim smutku
mimo że nie ma też radości

granatowi podchorążowie chodzą dwójkami
mają takie same ubrania buty i teczki
czasem się uśmiechają jedzą frytki piją kawę

będę tu wracała z hinduskim kochankiem
mężem ojcem mojej córki będę spacerować letnią promenadą
będę wspominała pieczywo z chyloni gmaszyska akademii

początki autarkii bladego człowieka środowe noce ginące przy salsie
to miasto filozofów z palcami pożółkłymi od fajek
niebieskimi tęczówkami z którymi chciałam sypiać

miasto inżynierów matematyków i socjologów.
dżudoków i gejów

przyjaciół swatek podejść i odwodów
bardzo słonej wody i kwaśnego słońca czerwonego wina
głośnych i palących dyskusji portów i kakao

a ta mała świnia najdroższa mi małpa a właściwie małpiarz
wstrętny pawian brązowy okrutnik silna twarda bździągwa
i chociaż chcę z nim to oglądać.
pokazywać statki przegrywać w kasynie

skurwiel się ociąga"


..............taką przemianą dotknął mnie słowem..........może zbyt inwazyjnie potraktowałem............lecz nadsłowie mi zgrzytało (co złego to nie ja)............jest wiersz...............Serdecznie Pozdrawiam!

Ew, a wiesz, że się zgodzę! a niech to, naprawdę bez drugiego i trzeciego lepiej, że też na to nie wpadłam, dzięki :-)
Anathemo - no uwierz mi, ze bźdzągwy i rymy są stworzone, by fruwać :-)
Urughai - Twoja wersja też w pytkę :-)

pzodrawiam!

@Urughai - człowieku, przychamuj z tymi kropkami. Ale nowy podział bez drażniącej interpunkcji wydaje się całkiem sensowny. Uwidacznia też z czym jest problem - po pierwsze z interpunkcją o której już wspomniałem (użyte są kropki, ale w sumie nie do końca wiadomo po co i dlaczego) oraz z melodią wiersza. Momentami wiersz jest bardzo rytmiczny (np. przy wyliczeniach), ale psują go zgrzyty. Może tak - chciałoby się go czytać melodyjnie, ale nie daje rady. A szkoda, bo bardzo wiele by w tym momencie zyskał.

Innymi słowy - jeśli piszę wiersz prozą, a elementy charakterystyczne dla poezji wychodzą mi często i przypadkiem, to drażni.

nonFelix: kropy to takie stopy przy ewentualnym głośnym czytaniu, szkoda, że nie mam szansy przedstawić Ci tego na głos ;-) za komentarz dziękówa, rzecz jasna, orgomna. pozdrawiam!

To jest ich chyba za mało. Możesz zawsze nagrać. A nie musisz upubliczniać.

ojejku jejku :-) nie za mało, bo to te najważniejsze stopy. oprócz nich są jeszcze inne, wg uznania :-)

Nagraj mi to, proszę, bo im dłużej na to patrzę, tym bardziej nie wiem, jak należałoby to czytać.

Dobra - hamuję (bez "c")