buszująca w zbożu (wiersz)

podano do stołu z przechwałką
jakie wykwintne aż delikatne
z uśmiechem rzucone smacznego
pewnie nawet szczerze

zbity kotlet wpatruje się we mnie
nie wyrzutem ani też pretensją
w głębinie wielkich oczu smuci się tęsknota

w łzach odbija się las jesienią kolorowy
ukochany koziołek z krótkimi różkami
smak ostatniej zajęczej koniczyny

najświeższy zapach wolności

polałem rany kotleta lub bitki

jak kto woli sosem z ziaren gorczycy
naturalnie wyhodowanych na zaoranej duszy

pokazałem mu widok z parapetu głód

odgoniłem suchym chlebem przecież

zboża nie płaczą
nawet nie mają oczu

a ona i tak nie zmartwychwstała