przy(stań)

pięty Fausta popękały jak koryto Cedronu

wracamy do śpiewających źródeł po zimowej pełni.

dotrzemy tam mniej więcej inną drogą

i nie będziemy powtarzać w pamięci imion nie tych miejsc,

wyznań przechodniów, którym zdawało się

że udają ludzi, choć strach na wygonie bardziej czuł

ich pustkę i ciężar naszych cieni.

szeleszczę w gałęziach kiedy drżeniem głosu

zaklinasz drzewo w ogrodzie by znowu zakwitło.

czekam -

przyjdź, a ja rozwieszę pomiędzy ustami mosty i zapalę ogień

niepapierowy, podłogę wyścielę ciepłotą stóp dochodząc

do wniosku, że warto było stawać na progu,

patrzeć pod słońce,

czekać aż zaplączesz palce we włosach i niemo zapytasz

czy jutro będzie smakować kawą przy wspólnym stole.

rankami będę wymiatać pajęczyny, zakurzoną mądrość

zmywać z czoła,

cztery kąty nauczę słuchać, śpiewać na dwa głosy,

zmęczenie zbierać z twarzy w zagłębienia dłoni,

nocą gasić jedwabiem skóry pragnienia.

kiedy będziesz przechodzić przez park wyobraźni

zatrzymam się w biegu,

wyjmę z szafy dziewczęce sukienki.

będą pasować jak ulał do tańca.

w ich fałdach ukryję okruchy niepokoju,

zejdą się pogody i zapomną troski.

nocą deszcz na szybach zapłacze z radości.

ucałuję cię w czoło i będzie wszystko,

jak być powinno...*