naucz mnie pisać wiersze
co łany zboża kładą
naucz mnie nocnym dźwiękiem
milczeć bezmiernie
i cicho wykrzycz rozpacz
tę niepodzielną na dwoje
twoją nie znaną mi
moją nie znaną tobie
i naucz mnie żyć lepiej
bez kartografii znaków
bez ręki blisko naucz mnie
naucz
poranną ciszą pokory nalej
do kawy tej bez mleka
i naucz mnie iść przed siebie
daleko
szelestem dłoni
pokaż mi jak słońcem oddychać
kiedy niebo ciemne a myśli
w kątach ukryte
-
Kuba Nowakowski
piękny, kobiecy wiersz
·
Zgłoś
·
16 lat
-
hayde
delikatnie, jak pani Poświatowska :)
·
Zgłoś
·
16 lat
-
złymiś
kobieco...
·
Zgłoś
·
16 lat
-
Latte
Bo tak miało właśnie być;) kobieco... dzięki wszystkim za komentarze
·
Zgłoś
·
16 lat
-
Marek Dunat
no urokliwie . subtelne rymy, rytm, nastrój. delikatność i pokora. czegóż chcieć więcej od wiersza? bardzo się cieszę , że potrafisz właśnie tak.
·
Zgłoś
·
16 lat
-
Latte
:) to ja się cieszę... a Ty wiesz Anathemo dlaczego;)
·
Zgłoś
·
16 lat
-
Marek Dunat
pewnie,że wiem ;) bo zdolne dziewczę z Ciebie kawusiu.
·
Zgłoś
·
16 lat
-
Latte
:)
·
Zgłoś
·
16 lat
-
sími
piękny ;) pozdrawiam
·
Zgłoś
·
16 lat
-
szklanka
pierwsze skojarzenie jakie mi się nasunęło - "jeżeli miłość cuda działać zdolna ulecz mnie cudem" . wiersz bardzo wysokich lotów, wzrusza .
·
Zgłoś
·
16 lat
Usunięto 1 komentarz