Gringo

Młody chłopiec, jasne włoski, zabójcze

spojrzenie początkującego łowcy. Nic nowego,

znowu szedłem przez miasto, przepraszałem

chodniki, leżały płasko, ja ręce w kieszeniach

a głowę na wysokościach. To wszystko, co miałem

do powiedzenia dodałem, zapisali, do końca

życia się pamięta słowa młodego chłopca w jasnych

spodniach.

Umarł chłopiec, niech żyje dziewczynka, ona ostatni

bastion, ja pierwsza rewolucja. Śmiech w mieście, litość

w pięściach, papierowe miłości na ustach. Miliony

tanich słów wyciągałem z kieszeni, latarnie gasły,

a ty młoda dziewczynko o zaplecionych rzęskach

nie jesteś wcale męska, taki trochę wstyd. Niby grzmisz,

ale dźwięki wcale nie zaczynają świecić, tylko nieśmiałe

łup.

Na samym spodzie miasta nie widać latarni, przynoszę

światełko, gwiazdozbiór oriona, wszystko jedno. I wszystkim

wydaję się chłopcem, ręce wyciągnięte mam równoległe,

dwie proste. Skręca mnie na widok i traci mi czujność,

ktoś mnie pospiesza, po prostej w dół, chwała

na wysokości, głowa została, na niej jasne włoski

i dziesięć milionów koron szwedzkich.