Artysta

Powierzchowności rysem się jarzy
Choć w pospolitość odział się czystą
Blask nuty z czerni wyłomem zdarzy
Błędność płynności zwie go artystą

Litości uśmiech, obłok zachwytu
Z pozoru wkłada w prywatną niszę
On bez pretensji marzeń błękitu
Prąc rytmem rwanym słowa napisze:

niedokładnych figur potok prze-
znaczę kładłszy jako  pereł sznur
zdobiący szyję
wieprzy nie z mego stada
mędrków i pasterzy
znających ogniwo
wszechwiedzących
poszukiwaczy tego co w lektyce
błogosławię bratersko
trzy słowa słysząc
echa uśmiechu
stanowczego kroku wznoszenia
upadania nie na daremnie

Półświadom lotu porządku
Wyłamie kratę wyjątku
Gdy spokój ciszą on zmąci
Ego mu ramię przetrąci

Zbierając się właśnie wtedy
Ułamek ujrzy swej schedy
Kaleki kontur widzenia
Ma posmak nie-do-karmienia

Wdzieje garnitur korzyści
Mamrocząc: Coś tam… artyści
Naoczność choćby i matnią
Jednak wykładnią ostatnią

Dziś czasy poezji zmroku
To średnio tylko go bije
Bo zżera w spazmie amoku
Niepewność, dla której żyje