ja brat i para (wiersz)

Ale Ewuś, toż to wbrew składnia...a poetycko nijak! ;] Będę się domagał! ;]

ew podoba mi się ten zabieg na końcu:) tytuł też sam w sobie jest już takim argumentem do zatrzymania się dłużej... Całość płynna, podoba się:) Pozdrawiam

oj tam Jacek czepiasz się;-) nie domagaj się;-) do akurat po wysłuchaniu tego domagania wiersz po-niedomaga ... a tak jest sam w sobie mówiący...

Ewa tak myslę, że konsekwentnie należałoby również odrzucić przecinek w tytule...
Daj czytelnikowi samemu dzielić zdania...;-)

dzielić nawet w tytule... zresztą popatrz, że bez oddzielenia ja przecinkiem masz jakby współistnienie z 'rafałem" i jakoś tak bliżej wam obojgu do "butów"...

wiecie co panowie, ja się poddaję, zmieniam i szyk ( ta zmiana Jacuś niego nie zmienia) i przecinek w tytule wywalam. i nie czepiajcie się już, no.

Lilu- dzięki za odwiedziny.

samotność ustawia powoli w pary
bo buty muszą być dwa jak ludzie
w nich wyruszy jutro

piękna strofka z tymi butami..........:)

......buty muszą być dwa jak ludzie....trafnie to ujęłaś.
No...chciałas dwa zdania to ...masz :)

Waris - dziękuję :)
Adam.. mądrzejszych dwóch zdań nie miałeś pod ręką? :P

: D

się nie ciesz Jacusiu, przesz po opublikowaniu i tak poprawię na swoje :D teraz tylko się poddałam, bo się znęcasz nade mną :D

ech, napisałam bardzo długi komentarz, ale go z rozmysłem skasowałam. w każdym razie, będę sobie myśleć o Van Goghu i uciekać przed archaniołem; to pewnie dlatego, że brata nie miałam nigdy.

szkoda że skasowałaś. mogłaś mi najpierw dać poczytać :P

/buty muszą być dwa jak ludzie/ Tym mnie rozstrzelałaś Ew. Zdanie proste a tak wiele prawdy w nim;) W całym wierszu można sie zakochać;)

jerzy, Ty się zakochaj lepiej w ludziu jakimś :)

Świetny wiersz Ewo.....te buty robią niezłe zamieszanie:)

No skoro po pół godzinnej walce o hasło wreszcie tu jestem to ...
ew, "buty muszą być dwa" - znamienite ... ;) im więcej ludzi tym więcej par powinno być, a jednak czujemy się w tłumie samotni, jak nie do pary buty, nie sądzisz ? nie sądź, mnie się naprawdu podoba ciepło tych butów przy okazji par ludzi, metafora bliskości Rafała z ziemią, no i wiara ponad miarę, chociaż czy wiara nie jest niewymierna ? Ale na pewno nie jest nieskończona, każdy ma swoją miarę na wiarę, tyle ile hartu ducha inaczej- nieziemskiej naiwności;)
Pazdrawlajut serdieczno ;)

niezapomka!!!!!!!! o jacie. Tyś zagościła w naszych progach:) prawie Cię lubię!

Kto to jest ta niezapomka? ja wena jestem ;P

no wiem, żeś wena, jak w ogóle mogłaś pomyśleć, że to do Ciebie. Ciebie nie mogłabym ani lubić
ani nawet prawie.

uff, jakoś tak spokojniej mi z tą myślą, nie muszę się odwzajemniać :D

Oddaj mi moją prawicę , rzekł sparciały lewy but do szewca .Metafora już nie jednokrotnie personifikowana , wiersz przyjemny czyta się go bardzo dobrze.Pozdrawiam

kapitalne

Kocham ten wiersz i tęsknie

Kocham ten wiersz i tęsknie