brama

Marcin Sierszyński

Trochę kojarzysz mi się z Bargielską, ale tak delikatnie; bardziej w duchu niż stylistyce. Do samego zaś wiersza podchodzę sceptycznie - nie wiem, z której strony go ugryźć, ale przez tę swoją nieuchwytność przyciąga.

smykusmyk

W sumie to dobrze :)

Dzięki,
P.

anastazja

dużo świeżości to fakt, interpretacja odbiór różnorodna ....ale "koty " już oklepane. Zauważam modę w wierszach jeżeli chodzi koty . Pozdrawiam.

estel

Jeszcze nie do końca rozumiem kto tu mówi.
W moim pierwszym czytaniu to życie matki było zagrożone i modliła się do szpitalnych bezdusznych z gruntu obrazków bożych, żeby móc chociaż zobaczyć dziecko. Jednak nie! Skoro jej pozostaną koty, to będzie siedzieć na tym strychu i zwariować jej z tęsknoty przyjdzie. I kiedy już się skłaniałam ku tej interpretacji, piszesz, że podmiotki dzień ostatni. Ostatni dosłownie czy ostatni, bo następne pozbawią się sensu przez nieobecność?
Takie mnie naszły przemyślenia, układam sobie jeszcze ten wiersz, bo czuję, że warto.

smykusmyk

anastazia: Dziękuję bardzo. Co do kotów - nadużywam ich, podobnie jak kobiet i krajów latynoamerykańskich :) Niestety zboczenie, nie do wyplenienia :)

estel: To tekst z perspektywy dwóch osób, matki i córki. I jest trzech adresatów: matka matki, matka, nienarodzone dziecko. Interpretacja z "obrazkami bożymi" jest zaskakująca i w odniesieniu do tekstu, cholernie trafna. Choć nie taki był mój zamysł, cieszę się, że wiersz pozwala na mnogość interpretacji, choć w określonych ramach. Generalnie, mam lekkiego fisia na punkcie macierzyństwa i niemożności bycia matką. O tym jest ten wiersz.

Pozdrawiam,
P.

Tomasz Smogór

Ciut za desperacko.

smykusmyk

:)
Przyjmuję z pokorą.
Dzięki,
P.

estel

Tak, smyku, to też się da wyczytać, bardzo wartościowy tekst, z warstwami i sporym polem manewru, ale tak jak mówisz - w bardzo określonych ramach.

ktośka

Szukałam i znalazłam! Będę Cię prześladować, a raczej Twoje pisanie. Chyba, że masz coś przeciwko?

Justyna D. Barańska

kurcze, dla mnie warstwy to takie słowo klucz, bo albo myślę w tym momencie o ograch, albo o Ingardenie, ale jak już się ich pogoni można przejść do rzeczy.

przeczytałam kilka razy wiersz, byłam tu już przed tymi wszystkimi komentarzami i jakoś mnie zdziwiło, gdy napisałaś, ile tam ludzi - nadawców i adresatów, bo mnie się oni wszyscy pozacierali. zgadzam się, że można wyczuć, że nie tylko jedna osoba przemawiała, ale nie mogłabym uczciwie wskazać, w którym miejscu się zmieniają. pewnie chodzi o strofy, choć dla mnie to nie jest takie oczywiste.

biorę sobie tylko ten fragment w asyście warstw:
"we mnie twoje chytre imię odpada jak skóra
sen nadchodzi bezszelestnie na jego stopach
mój dzień ostatni pochłania pragnienie
by choć raz mieć cię w ramionach synku"

i tyle z mojej strony.