john, synu, wiedz, że czekam na ciebie.
trasa pokrywa się rdzą, oddziela zapachy nieznośne
dla męskich zmysłów. widzę jak za oknem przesuwają się
fale, maszerują coraz szybciej; złote płaty zboża.
chciałbym znów cię dotknąć, miałeś przecież moje oczy.
chciałbym znów się w nich przeglądać, synu, a wiesz,
że przyszłość nie przyniesie ci miłości jak moja; będziesz więc cierpiał.
_______________
ruch wahadłowy.
przechodzę z tego miejsca w skrzypiące preludium. pościel
z tobą, nic. mógłbym przysiąc, że twój cień odszedł w róg pokoju.
zimna ściana, zimne ciało.
john, synu, wiedz, że czekam na ciebie.
Twój jakoś mi przywołał to co w linku. Jakby;-) z drugiej strony obserwacji "tematyki". http://www.poema.art.pl/site/itm_101461_... I tyle;-)
Dziękuję za wizytę, musiałam trafić w czuły punkt :)
Pozdrawiam serdecznie.
Jeśli chodzi o zmiany, na razie pozostawię tak jak jest.
Co do przerzutni - przyznam szczerze, że te w pierwszej strofie wyszły mi trochę... niechcący i tak naprawdę, to nawet nie zarejestrowałam, dopóki nie uświadomiliście mi ich istnienia :)
P.
Pozdrawiam.
Moim zdaniem dwie pierwsze przerzutnie są zbyt nachalne. Trochę rażą oczywistością, pójściem na łatwiznę. Oczywiście tak tez można, ale... jak dla mnie - raz na tekst lub ewidentnie za każdym razem (wtedy to trochę zmienia postać rzeczy, bo tworzy odrębny zabieg formotwórczy).
''zimna ściana, zimne ciało'' - trochę trąci... portalową modą. Coraz częściej ciało musi być tak strasznie patetycznie zimne jak... ściana.
Ten wers, a właściwie jego zasadność, jeszcze bym przemyślała. Poza tym jest dobrze.