Brud (wiersz)

Rozglądam się wokół i nie mogę poznać
scenografii, nawet złamanych wichrem drzew
nikt na mnie nie czeka na ławce w parku

ścigają mnie zewsząd chore imaginacje
potwory, węże, straszydła - jak z dziecięcej gorączki

- nie rozczulaj się nad sobą, mówi mi grzeszna kochanka
tak bardzo mnie pożąda, chyba że udaje, podobno większość kobiet udaje

chleję już trzeci tydzień i rano boję się spojrzeć na pasek

zmarł mój przyjaciel

budzę się w południe, dzień ma kilka godzin

i jest noc

już nie wyrwę się z mroku

już gniję